Οι Γείτονες Μου

Γυναίκες χειραφετημένες.
Γυναίκες τακτοποιημένες.
Με το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ή με το διαμερισματάκι που τους εξασφάλισε ο σύζυγος - μπάτσος στον 1ο.
Γυναίκες και άντρες των γειτονιών της Αθήνας.
Με τον Πλούταρχο στην διαπασών και την ηλεκτρική σκούπα ανα χείρας. Με το κλαρίνο για παντιέρα.
Με το ξανθό βαμμένο κοντοκομμένο μαλλί και την κόκκινη τούφα ως επίφαση ανεξαρτησίας και προοδευτικότητας.
Με την νεύρωση, τις φωνές και τα ξεσπάσματα να ξεχειλίζουν από παντού.
Με τον τηλέφωνο της Χρυσής Αυγής στο speed dial του κινητού τους.
Με το βρώμικο τηγάνι τους και τον ιδρώτα πάνω τους άβγαλτο για μέρες.
Με την αδιακρισία τους και το κουτσομπολιό τους. Τον μικροαστισμό και την κλεμμένη γλάστρα έξω απ'την πόρτα μου.
Έλληνες, ως επι των πλείστων.
Απόγονοι του Περικλή και της Ασπασίας.
Με ανδρισμό περίσσιο.
Με κατινιά περίσσια.
Με πολλές άγνωστες λέξεις, όπως η ανθρωπιά, ο ουμανισμός,η ευγένεια.
Με πολλές γνωστές, όπως μαλάκας, αρχίδι, φύγε, αντε γαμήσου.

Πριν μερικά βράδια άκουσα κάποιες απο αυτές να εκφέρονται δυνατά έξω στον δρόμο.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω έναν μετανάστη πεσμένο στα τέσσερα έξω απο την είσοδο της πολυκατοικίας μου.
Είχε ανοίξει τα ρολόγια της ΕΥΔΑΠ και προσπαθούσε να πιεί νερό.
Οι γείτονες μου φώναζαν απ'τα μπαλκόνια όσες λέξεις ήξεραν.
Του έδωσα νερό. Μου ζήτησε φαϊ.
Έδωσα ό,τι είχα…

Κάθε λέξη παραπάνω είναι περριτή.

Πηγή: http://www.4queers.gr/