12.10.14

Περαστικοί



Θα σε θρηνήσω όπως και όσο σου αξίζει
Θα σηκώσω τα χαλιά για να μην έχω πουθενά να σε κρύψω
Θα πάρεις την θέση σου στο πάνθεον των ανθρώπων μου
Θα αναμετρηθώ με την απώλεια
Θα εκλογικεύσω την απόρριψη
Θα αναλάβω και εκείνες τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, σαν γνήσιο τέκνο του πατρός μου
Θα ζήσω ξανά από κεκτημένη ταχύτητα
Θα ξεχάσω την γιορτή ή τα γενέθλια σου
Θα προσπερνάω τα τραγούδια στο ραδιόφωνο
Θα σταματήσω να γράφω για σένα
Θα ξεχάσω και τα όνειρα μας
Θα μάθω να ζω με ελιγμούς
Να αποφεύγω τις παλινωδίες
Θα περάσει ο καιρός και θα πιούμε έναν φιλικό καφέ στο κέντρο
ή θα σε συναντήσω τυχαία στο δρόμο
Ίσως σ’αναζητήσω ή ίσως μ’αναζητήσεις εσύ




Αν μονάχα τα ρολόγια μας ήταν συγχρονισμένα,
πόση ευτυχία θα αντιχούσε στον κόσμο μας;

Αν μονάχα είχαμε χωρέσει σ’ εκείνη την προσωπική αντωνυμία πρώτου πληθυντικού προσώπου

Αν μονάχα προλάβαινα να σε χορτάσω

Αν μονάχα γερνούσα μαζί σου…


Αν μονάχα δεν ήμασταν όλοι μας περαστικοί…