30.6.10

Φυγόπονες Σκέψεις...

Μη με ρωτάς τι ψάχνω και τι θέλω...
Με φέρνεις σε δύσκολη θέση που απαντώ με υπεκφυγές.
Άφησε στην άκρη επιτέλους τα μαντέματα...
Δέξου ως έχει την κατάσταση κι ίσως αλλάξει.
Για κάποια πράγματα φροντίζει ο χρόνος 
ή έτσι τουλάχιστον με βολεύει να πιστεύω...
Ίσως γιατί αλλιώτικα θα είχα την ευθύνη ολόκληρη.
Έτσι μπορώ να κατηγορώ κι εσένα 
κι οι μέρες να περνάνε δίχως να μ'ακουμπούν πραγματικά.
Μικρές εκδορές,
ίσα για να γκρινιάζω και να τυλίγομαι μ' ανώδυνα φιλιά...

16.6.10

Monika- Away From My Land

Χριστουγεννιάτικο Δώρο Εν Μέσω Καύσωνα


Ήταν και τότε Τετάρτη, ακριβώς μια μέρα σαν τη σημερινή...
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού είχαν κάνει την εμφάνιση τους, όχι βέβαια τόσο έντονα όσο φέτος αν θυμάμαι καλά...
Το συναυλιακό καλοκαίρι άρχιζε...
Το θέατρο Βράχων γέμιζε σιγά σιγά...
Το κοινό εταιρόκλητο, δίχως εμφανών τουλάχιστον συνδετικών κρίκων...
Φαίνεται πως το ταλέντο όταν βρίσκεται, τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης...κι αυτό είναι το σωστό άλλωστε!
Η διάθεση καλή, το θέατρο υπεργεμάτο και η αναμονή άξιζε τον κόπο όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων...
Ένα παιδί κατακλύζει την σκηνή...
Ένα παιδί που δεν πιστεύει στα μάτια του...σαν μόλις να είχε ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο που ζητούσε κάθε χρόνο και πεισματικά δεν ερχόταν ποτέ...
Για μένα μόλις είχε αρχίσει ένα ταξίδι σ' όλες μου τις αισθήσεις και τα συναισθήματα...
Αν κάτι μας είχε συγκλονίσει στην περσινή συναυλία της Μόνικα στο θέατρο Βράχων ήταν η γλύκα και η παιδικότητα της...πέρα απ'τη μουσική και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής της, πέρα απ'την ικανότητα της να εναλλάσσει τις διαθέσεις του κοινού, όσοι την βλέπαμε ζωντανά για πρώτη φορά πάνω στην σκηνή είχαμε την αίσθηση πως ένας πραγματικός καλλιτέχνης που πατάει γερά στη γη και είναι ευγνώμον για αυτό έκανε μόλις την εμφάνιση του σε μας...
Ντροπαλή και διστακτική, αθώα και αβέβαιη, γλυκά μελαγχολική κατάφερε μ' έναν περίεργο τρόπο να γίνει ερωτεύσιμη...
Κι ο "έρωτας" αυτός έχει κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο κι απόψε αναμένεται να αναζωογονηθεί..


Έτσι λοιπόν δημιουργούνται προσδοκίες, που ευτυχώς ο πολυαναμενόμενος δίσκος όχι μόνο δεν κατέρριψε με το άκουσμα του, αλλά δημιούργησε ακόμη περισσότερες... Κι έτσι μπορώ κι εγώ απόψε να περιμένω σαν μικρό παιδί ν' ανοίξω και πάλι το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου εν μέσω καύσωνα...
Και για να είμαι ειλικρινής η κρυφή μου ελπίδα να είναι ισάξιο με το περσινό δεν κρύβεται με κανέναν τρόπο...


Ραντεβού λοιπόν το βράδυ στο Λυκαβηττό...
Σας κλείνω το μάτι συνωμοτικά γιατί τέτοιες συναυλίες απαιτούν ένα είδος μύησης...

11.6.10

Ο Άνθρωπος πάνω απ'τα κέρδη;

Μπορεί τελικά στα πλαίσια ενός πολιτικό-οικονομικού συστήματος που περίτρανα αποδεικνύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, να επιβιώσει κάποιος που βάζει τον άνθρωπο πάνω απ'τα κέρδη;
Ανέκαθεν είχα στο μυαλό μου ότι καπιταλισμός και ουμανισμός είναι δυο έννοιες αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες...
Πως μπορεί άλλωστε ένα σύστημα αξιών με θεμέλιο λίθο την συσσώρευση του χρήματος σε ολίγους, να έχει ηθικούς φραγμούς;
Μα και βέβαια δε μπορεί...
Μπορούν όμως οι άνθρωποι... μεμονωμένα!

Και διαβάζοντας για τον ερχομό του Blake Mycoskie (Παρασκευή 11 Ιουνίου , 19.30, Μουσείο Μπενάκη) και την ομιλία του  "conscious capitalism" που αποτελεί τη λογική με την οποία έστησε την επιχείρηση του (TOM’s shoes) σκέφτομαι μονάχα πως αν υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι επιχειρηματίες ίσως τα πράγματα ακόμα και μέσα στα στενά όρια του συστήματος αυτού θα μπορούσαν να είναι ελαφρώς καλύτερα.

Ο Blake Mycoskie δε μιλά για κάτι πομπώδες ή περίπλοκο παρά μόνο για το απλούστατο One for One (για κάθε ζευγάρι παπούτσια που πουλάει, δωρίζει ένα ζευγάρι παπούτσια σε παιδιά που τα έχουν ανάγκη) και φαντάζομαι πως η κερδοφορία σ'αυτή την περίπτωση ακόμα κι αν είναι τεράστια παύει να μοιάζει αθέμιτη.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κατά πόσο παρακινείται από τον ανθρωπισμό του ή αν απλώς τέτοιες κινήσεις αποτελούν τους νέους τρόπους με τους οποίους πετυχαίνεις πωλήσεις, αλλά όπως και να'χει αξίζει να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο 33χρονος επιχειρηματίας που χαρακτηρίστηκε από τον Κλίντον ως ένας απ'τους πιο ενδιαφέροντες που έχει γνωρίσει ποτέ του...

Περισσότερα θα γνωρίζω αύριο, οπότε και θα έχουμε παραπάνω τροφή για σχόλια!

 Αναλυτικότερα:


Μια ακόμη καλημέρα...

8.6.10

Athens Pride 2010 - Εδώ ο κόσμος καίγεται, βαρκούλες αρμενίζουν...

Μετά από ένα cute βράδυ Πέμπτης όπου μια bloody cocktail βραδιά είχε λάβει χώρο σε μια ταράτσα στο Γκάζι, με αστείρευτο γέλιο και βομβαρδισμό από ατάκες (πόσο ανάγκη το είχα), ξημέρωσε η Παρασκευή, όπου ο πόνος και το πρήξιμο που προκάλεσε ο κυνόδοντας μου (πάω στοίχημα ότι δεν ήταν μεταχρονολογημένη αντίδραση στην ταινία της χρονιάς), συνυπήρχαν, καθόλου αρμονικά μπορώ να πω, μ' έναν αναθεματισμένο πονοκέφαλο και μερικά δέκατα πυρετού, που μαντεύω πως ήταν τα επακόλουθα των cocktails.
Τέλειος συνδυασμός για Παρασκευή... πρησμένο μάγουλο, μαυρισμένο μάτι απ'το πρήξιμο, πονεμένος κυνόδοντας, πονοκέφαλος, πυρετός κι ένα στομάχι στα όρια της έκρηξης...
Εννοείται λοιπόν, πως το 24ωρο αυτό μπορούσες να με βρεις εναλλάξ στον καναπέ ή στο κρεβάτι...
Το Σάββατο φτάνει κι εγώ ανοίγω τα μάτια μου ελπίζοντας σε ξεπρησμένο μάγουλο...
Στον καθρέφτη αντικρίζω   το ίδιο αστείο θέαμα... Λες και είχα παίξει ξύλο ήμουν...
Ξύλο σκέφτομαι κι η σύνδεση στο μυαλό μου ήταν αναπόφευκτη...
Για πολλές μέρες διάβαζα τις απειλές και όχι μόνο των διάφορων εθνικοφρόνων βαρύμαγκων σε διάφορα sites και blogs εναντίον του gay pride που γινόταν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας (ένα μικρό δείγμα εδώ: http://www.stoxos.gr/2010/05/5.html ).
Όσο θυμόμουν τα όσα διάβασα, τόσο περισσότερο θύμωνα και πείσμωνα.
Μίσος άσβεστο κι οργή για τις κραγμένες ή μη πούστρες και λεσβίες.
Ύμνοι στα "καθαρόαιμα" ανδρικά μόρια που έχουν διεισδύσει μονάχα σε γυναικείους κόλπους και πρωκτούς...
Οι "αληθινοί άνδρες" σε πλήρη στύση...
Θίχτηκε βλέπετε το σύμβολο τους... Μα και βέβαια η φουστανέλα!
Ανήκουστο! Πως τόλμησαν οι αδερφές να λοιδορήσουν, να ντροπιάσουν έτσι το εθνικό μας σύμβολο... ;
Πως τόλμησαν να αφήσουν τέτοιες τρομερές υπόνοιες ότι κάποιος τσολιάς μας μπορεί και να 'ναι gay; 
Οι τσολιάδες είναι αρσενικά καθαρόαιμα...άντρες 100% κι οι πούστηδες πρέπει να αφανιστούν από προσώπου γης!
Όσο για τις λεσβίες χρειάζονταν απλά έναν καλό πούτσο κι έναν πλαστικό χειρούργο...
 Είχα θυμώσει τόσο πολύ, που παρόλο που η χροιά του pride ποτέ δε μου άρεσε, είχα αποφασίσει να πάω.

Θεωρώ δικαίωμα του καθενός, ανεξαρτήτου φύλου,γένους, φυλής, θρησκεύματος, εμφάνισης, καταγωγής, τάξης, μόρφωσης ή ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να κατηγοριοποιήσει τους ανθρώπους, την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει απαραιτήτως να συμφωνώ με τις διεκδικήσεις ή τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται, οφείλω όμως με την προσωπική μου στάση να διαφυλάσσω το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και σίγουρα το δικαίωμα της διαφορετικότητας.

Δεν έχει σημασία η προσωπική μου σεξουαλική κατεύθυνση, ούτε αν μ' αρέσουν τα πανηγυράκια και οι υπερβολές...
Βρέθηκα στην Κλαυθμώνος γιατί προσωπικά δεν άντεχα να επιτρέψω τους εκφοβισμούς και τις απειλές να συνεχίζουν να υπάρχουν, ακριβώς την ίδια τακτική δηλαδή που αποτρέπει τον εργαζόμενο απ'το να απεργήσει και τον κρατάει όμηρο στο φλεγόμενο κτήριο που εργάζεται. Γι' αυτό άλλωστε νομίζω πως η παρέλαση άφησε μερικά λουλούδια μπροστά απ'την καμένη Marfin...
Βρέθηκα στην Κλαυθμώνος γιατί είναι πλέον θέμα περηφάνιας όχι μόνο για την Lgbtq κοινότητα, αλλά για κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του.
Και να σας πω ένα μυστικό;
Το χάρηκα το πανηγυράκι...Κι ας του λείπουν οι πολιτικές προεκτάσεις.
Μα πιο πολύ χάρηκα ότι η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά κι αυτή ήταν η απάντηση προς όλους τους πεοστυμένους εθνικόκαυλους που εν τέλει αδυνατούν να ξεχωρίσουν την βούρτσα απ'την πούτσα...και προς όλους τους δήθεν άνετους και ανοιχτόμυαλους που δεν έχουν πρόβλημα με τους gay αρκεί να μην προκαλούν...
Και περιττό βέβαια να σας πω ότι δεν άνοιξε ρουθούνι... 
Και περιττό να σας πω πως είναι καλό να αρμενίζουν και μερικές βαρκούλες όταν ο κόσμος καίγεται, γιατί αλλιώς κανείς δε θα 'χε γλυτώσει απ'την Σμύρνη...

Τις καλημέρες μου...


Υ.Γ: Περιμένω σχόλια, κρίσεις κι αντιρρήσεις... και συγχωρήστε την "γλώσσα" μου, αλλά κάποια πράγματα δεν εκφράζονται ευπρεπώς! 

3.6.10

Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ και η οικονομική κρίση

Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι κάθε μέρα πέφτω θύμα ληστείας.
Μα για έναν περίεργο λόγο η ληστεία αυτή είναι μια νομιμοποιημένη πράξη που εκτελείται απ'το ίδιο το κράτος.
Είναι σαν να εισβάλει στον χώρο σου ένας κουκουλοφόρος, ο οποίος γεμίζει ικανοποίηση με το να σε αναγκάζει να παρακολουθείς την αφαίμαξη σου, ανήμπορος να αντιδράσεις ή να αντισταθείς.
Νομίζω πως ο τρόπος που λειτουργεί η κρατική μηχανή θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ στο 120 μέρες στα Σόδομα...
Βέβαια, ο σαδομαζοχισμός είναι ένα συναινετικό παιχνίδι που ως γνωστόν διέπεται από όρια και κανόνες.
Αυτό σημαίνει βέβαια, πως για να βρισκόμαστε στη θέση του "βασανιζόμενου" έχουμε συναινέσει και έχουμε εκχωρήσει την εξουσία στους "βασανιστές" μας, πράγμα το οποίο μας κάνει συναυτουργούς στο "έγκλημα" και σαφώς εξίσου σαδομαζοχιστές.
Η διαρκής όμως γκρίνια αυτού του έθνους και η τάση του να μετακυλίει την ευθύνη σε οποιονδήποτε πέρα απ'τον εαυτό του με θυμώνει περισσότερο απ'την άσκηση της εξουσίας από πλευράς "βασανιστών".
Συμπεριφερόμαστε όλοι ως θύματα, λες και τίποτα απ'τις πράξεις μας τόσα χρόνια δε δικαιολογεί μια τέτοια κατάληξη...
Μα νομίζω πως είναι χρόνια γνωστό πως η δράση φέρνει αντίδραση και πως κάθε πράξη έχει συνέπειες. Μέχρι κι ένα δίχρονο παιδί κατανοεί κάτι τόσο απλό... Του αρκεί η πρώτη φορά για να μην υπάρξει δεύτερη στο ίδιο επίπονο ατόπημα... Αν πεις σ' ένα μωρό να μην ακουμπήσει τη φωτιά γιατί θα καεί είναι βέβαιο ότι θα την ακουμπήσει, αλλά αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία!
 Αδυνατώ να πιστέψω ότι τόσα χρόνια η προσωπική στάση του καθενός δεν ήταν συνειδητή επιλογή του.
Συνειδητά όλοι ζητούσαν ρουσφέτια, συνειδητά έτειναν στην "λαμογιά" και συνειδητά βέβαια πουλούσαν την ψήφο τους και έτρωγε ο καθείς όσα περισσότερα μπορούσε απ'τον κρατικό κορβανά.


Το πρόβλημα όμως είναι με αυτούς που συνειδητά επίσης προσπαθούν τόσα χρόνια να μην βάζουν πλάτη σε τέτοιες πρακτικές, που με την προσωπική τους στάση επιδιώκουν την διαφοροποίηση.
Το πρόβλημα είναι με όσους δεν έφαγαν, υφάρπαξαν ή λήστεψαν κι όχι γιατί δε μπορούσαν ή δεν πρόλαβαν, αλλά γιατί η λέξη "ηθική" υπάρχει ως λήμμα  στα δικά τους λεξικά...
Ξέρω ότι μπορεί να μην είναι πολλοί και πως πιθανότατα οι περισσότεροι έχουν χαρακτηριστεί από βλάκες έως μαλάκες επειδή δεν άρπαξαν την ευκαιρία.
Αυτοί όμως οι βλάκες δεν έχουν την ίδια ευθύνη!
Κι αν ξανακούσω κάποιον να λέει το ηρωικό " Εμείς φταίμε!" παρακαλώ να βγάλει απ'το εμείς όσους τόσα χρόνια χαρακτηρίζει ως μαλάκες, γραφικούς, μπούφους και χαζούς!
Άλλωστε δεν είμαστε όλοι λάτρεις του Μαρκήσιου...


Καλημέρα!

1.6.10

Το δέντρο που απέμεινε...


Και 'γω η ίδια απορώ γιατί έχω την ανάγκη να γράφω σ' ένα Blog και να περιμένω σαν μικρό παιδί τον πρώτο αναγνώστη ή το πρώτο comment...
Μάλλον έχει να κάνει με την ανάγκη να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και να τυγχάνουμε της κατανόησης των άλλων.
Είναι κάπως ιδιαίτερα τα πράγματα πλέον...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσα αντί να γράφω...
Μιλούσα με φίλους, με γνωστούς και πολλές φορές μ'αγνώστους.
Τώρα οι καθημερινές μου συνομιλίες έχουν έναν βασικό περιορισμό στην θεματολογία τους, η οποία δεν είναι άλλη απ'το χρήμα και την έλλειψη του...
Συχνά πέφτω κι εγώ στη λούμπα και περνάει το 24ωρο χωρίς να έχει περάσει άλλη σκέψη απ'το μυαλό μου... Ίσως γι'αυτό πιέζω τον εαυτό μου να γράψει. Είναι ένας τρόπος να εκφραστούν τα ανείπωτα, όσα δεν πρόλαβα να σκεφτώ ή δεν είχα που να τα πω...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσαμε με τους φίλους, τους γνωστούς και τους αγνώστους για πολλά, η τιμή της βενζίνης, ο Φ.Π.Α, ο φόρος εισοδήματος, οι τιμές στο σούπερ μάρκετ ήταν απαρατήρητα, οι μαμάδες μας ήταν γραφικές που εκτονώνονταν με φωνές στη θέα ενός λεκέ ή μιας ζημιάς  κι οι μπαμπάδες φιλόδοξοι ή υπερβολικοί ή αδιάφοροι που έλειπαν μονίμως στη δουλειά κι εμείς ελεύθεροι κι ωραίοι μες την άγνοια και την αφέλεια μας συζητούσαμε για τέχνη και πολιτική, για επαναστάσεις που ελπίζαμε και νομίζαμε ότι φροντίζαμε να γίνουν, για ταινίες, θέατρα, νέους δίσκους, συναυλίες, βιβλία, μαθήματα, εξεταστικές, αμφιθέατρα, βόλτες, εκδρομές, συνελεύσεις...
Μου'χει λείψει αυτή η ακατάσχετη φλυαρία, οι αμπελοφιλοσοφίες ορμόμενες από την κατανάλωση μπύρας σε κάποια πλατεία μέχρι πρωίας.
Μου'χει λείψει η απαλλαγή λόγω ηλικίας...
Οι κιθάρες, τα μπουζούκια, οι λύρες ακόμα και το ασύνηθες κλαρίνο που μερικές φορές είχαμε στην παρέα..
Και κυρίως η παρέα!
Απομονωθήκαμε πολύ...και φτάσαμε να συζητάμε για τα θέατρα, τις ταινίες, τις συναυλίες που ΔΕΝ είδαμε, τους δίσκους που ΔΕ μπορούμε να αγοράσουμε, τα βιβλία που ΔΕΝ χαρίσαμε...
Χάσαμε το δάσος και μας έμεινε το δέντρο και τώρα θέλουμε να κρεμαστούμε σ'αυτό...
Στην αυλή μου έχω γκαζόν...
Τις Κυριακές πια καλώ φίλους, γνωστούς κι αγνώστους να μαγειρέψουμε όλοι μαζί, να φάμε και να μιλήσουμε, γιατί το δέντρο που μου' μεινε δε θέλω να' ναι του Ιούδα...το θέλω για σκιά στα πικ νικ μου!


Καλημέρα!