14.9.12

Όπως σου αξίζει σ'αγαπώ




Γυμνή στο κρεβάτι μου, με τον φθινοπωρινό αέρα να γλύφει την πλάτη σου
και να με χτυπά στο πρόσωπο
Να περιμένουμε την πρώτη βροχή
Να λαχταράμε την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος
Να φωνάζω πόσο σε θέλω, αλλά εσύ να μην ακούς τίποτα
Να παρακαλώ να μην φύγεις ποτέ
Να φαντασιώνομαι πως εδώ ανήκεις
Να με ρωτάς τι θα κάνω μαζί σου
και να σου λέω πως μαζί σου απλά θα Είμαι

Να αποκοιμιέσαι στον καναπέ κι εγώ να σε χαζεύω απ’την απέναντι καρέκλα καπνίζοντας
Να θέλω να σε ξυπνήσω μα να διστάζω να διαταράξω αυτήν σου την γαλήνη
Να μου ζητάς να κάνουμε έρωτα κι  εγώ να αρνούμαι
Να νομίζεις οτι αρνιέμαι εσένα, αλλά εγώ εμένα αρνιέμαι
Να αναρωτιέμαι πως αντέχεις τα ακροπατήματα μου, αλλά εσύ να είσαι σίγουρη οτι πατώ γερά
Να σκύβω να σε φιλήσω και να μη μπορώ, γιατί σε μυρίζω
κι η μυρωδιά σου -υπέροχη πάντα, όσο εσύ- μου κόβει την ανάσα
Να σου λέω πως σ’αγαπάω, μα εσύ να φοβάσαι πως είναι ψέμα και να με ρωτάς ξανά και ξανά

Να ξεχνώ με το χαμογελό σου όλη μου την θλίψη
Να βυθίζω στα μάτια σου το βλέμμα μου και εκεί να χάνονται του χρόνου τα σημάδια
Να μου τραγουδάς κι εγώ να αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά σου σαν παιδί με άγνοια κινδύνου
Να ανοίγω την πόρτα μου αξημέρωτα και να σε βλέπω ιδρωμένη να στέκεις απ’εξω
Να σε σφίγγω πάνω μου και να σε φιλώ απεγνωσμένα, σα να προσπαθώ ανάσα να πάρω

Να σ’αγαπώ δίχως να κρύβω τίποτα
δίχως να νοιάζομαι ή να ζυγιάζω
Να σ’αγαπώ όπως σου αξίζει...

21.6.12

Οι Γείτονες Μου

Γυναίκες χειραφετημένες.
Γυναίκες τακτοποιημένες.
Με το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ή με το διαμερισματάκι που τους εξασφάλισε ο σύζυγος - μπάτσος στον 1ο.
Γυναίκες και άντρες των γειτονιών της Αθήνας.
Με τον Πλούταρχο στην διαπασών και την ηλεκτρική σκούπα ανα χείρας. Με το κλαρίνο για παντιέρα.
Με το ξανθό βαμμένο κοντοκομμένο μαλλί και την κόκκινη τούφα ως επίφαση ανεξαρτησίας και προοδευτικότητας.
Με την νεύρωση, τις φωνές και τα ξεσπάσματα να ξεχειλίζουν από παντού.
Με τον τηλέφωνο της Χρυσής Αυγής στο speed dial του κινητού τους.
Με το βρώμικο τηγάνι τους και τον ιδρώτα πάνω τους άβγαλτο για μέρες.
Με την αδιακρισία τους και το κουτσομπολιό τους. Τον μικροαστισμό και την κλεμμένη γλάστρα έξω απ'την πόρτα μου.
Έλληνες, ως επι των πλείστων.
Απόγονοι του Περικλή και της Ασπασίας.
Με ανδρισμό περίσσιο.
Με κατινιά περίσσια.
Με πολλές άγνωστες λέξεις, όπως η ανθρωπιά, ο ουμανισμός,η ευγένεια.
Με πολλές γνωστές, όπως μαλάκας, αρχίδι, φύγε, αντε γαμήσου.

Πριν μερικά βράδια άκουσα κάποιες απο αυτές να εκφέρονται δυνατά έξω στον δρόμο.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω έναν μετανάστη πεσμένο στα τέσσερα έξω απο την είσοδο της πολυκατοικίας μου.
Είχε ανοίξει τα ρολόγια της ΕΥΔΑΠ και προσπαθούσε να πιεί νερό.
Οι γείτονες μου φώναζαν απ'τα μπαλκόνια όσες λέξεις ήξεραν.
Του έδωσα νερό. Μου ζήτησε φαϊ.
Έδωσα ό,τι είχα…

Κάθε λέξη παραπάνω είναι περριτή.

Πηγή: http://www.4queers.gr/

19.3.12

η πιο όμορφη πουτάνα...



Την αυτοδιάθεση του κορμιού σου την βάφτισαν πουτανιά.
Και ξέρω πως όσο κι αν λες οτι δεν σ’ακουμπά, κάποτε το πήρες τοις μετρητοίς...
Πες τους σε παρακαλώ οτι για μένα ήσουν η πιο όμορφη “πουτάνα”...
Κι ίσως εγώ να ήμουν η πιο ανήθικη πρόταση που σου έγινε... 

Γιατί τίποτα άλλο στον έρωτα που τόσο προφασίζονται δεν είναι ηθικό πέρα απο τα γυμνά σώματα που αδυνατούν να κρύψουν την αλήθεια...
Όσοι δεν την αντέχουν όμως, μεμψιμοιρούν και βαυκαλίζονται.
Και προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις ενοχές που εσύ μπορείς να αφήνεσαι στην ηδονή ενώ εκείνοι όχι.
Και προσπαθούν να κρύψουν τον λιγοστό εαυτό τους πίσω απ'τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς που σου προσάπτουν...

Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες ή τα χρόνια που περνάμε με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ξαπλώσουμε δίπλα τους είναι το δώρο που κάνουμε ο ένας στον άλλον.

Κι αν ποτέ συναντηθούμε ξανά θα σου κάνω δώρο μια κόκκινη λάμπα... Για να την ανάβεις κάθε φορά που κάποιος δεν εκτιμά το δώρο σου και να θυμάσαι οτι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν τις “πουτάνες” τους...
Πολύ περισσότερο απ' ότι τις "οσίες"... έστω κι αν ήταν δικές τους για λίγες ώρες...