12.10.14

Περαστικοί



Θα σε θρηνήσω όπως και όσο σου αξίζει
Θα σηκώσω τα χαλιά για να μην έχω πουθενά να σε κρύψω
Θα πάρεις την θέση σου στο πάνθεον των ανθρώπων μου
Θα αναμετρηθώ με την απώλεια
Θα εκλογικεύσω την απόρριψη
Θα αναλάβω και εκείνες τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, σαν γνήσιο τέκνο του πατρός μου
Θα ζήσω ξανά από κεκτημένη ταχύτητα
Θα ξεχάσω την γιορτή ή τα γενέθλια σου
Θα προσπερνάω τα τραγούδια στο ραδιόφωνο
Θα σταματήσω να γράφω για σένα
Θα ξεχάσω και τα όνειρα μας
Θα μάθω να ζω με ελιγμούς
Να αποφεύγω τις παλινωδίες
Θα περάσει ο καιρός και θα πιούμε έναν φιλικό καφέ στο κέντρο
ή θα σε συναντήσω τυχαία στο δρόμο
Ίσως σ’αναζητήσω ή ίσως μ’αναζητήσεις εσύ




Αν μονάχα τα ρολόγια μας ήταν συγχρονισμένα,
πόση ευτυχία θα αντιχούσε στον κόσμο μας;

Αν μονάχα είχαμε χωρέσει σ’ εκείνη την προσωπική αντωνυμία πρώτου πληθυντικού προσώπου

Αν μονάχα προλάβαινα να σε χορτάσω

Αν μονάχα γερνούσα μαζί σου…


Αν μονάχα δεν ήμασταν όλοι μας περαστικοί…

15.9.14

Απογευματινός καφές

Το τελευταίο μας φιλί το δώσαμε Κυριακή μεσημέρι
Είχες ξυπνήσει στο κρεβάτι μου μετά από μια σκάρτη ώρα ύπνου
Σε πλησίασα
Σε φίλησα απαλά στα χείλη κι εσύ ανταπέδωσες νυσταγμένα ή απρόθυμα
Ύστερα πήγα να σου φτιάξω καφέ
Το ίδιο βράδυ εμείς οι δυο τελειώσαμε
Κι ύστερα μίκρυναν τα "εγώ" μας για να χωρέσουν στο εμείς


12.3.14

Το κενό


Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, έλεγε ο ποιητής... 
Στο κενό εξαϋλώνεσαι λέω εγώ. 
Πέφτεις σ'αυτό και σε ρουφάει σαν δίνη, σε μουδιάζει και σε διαμελίζει... 
Σε περιστρέφει σαν τις σβούρες που έπαιζες όταν ήσουν παιδί, γύρω απ'τον εαυτό σου, γύρω απ'τους γύρω σου, γύρω απο το κέντρο του. 
Σε στριφογυρίζει γύρω απ'τον άξονα σου μέχρι να ζαλιστείς τόσο που θα παραδώσεις το σώμα σου ξέπνωο και μελανιασμένο. 
Σε αδειάζει, σε σκορπάει, σε διαλύει. Το κενό υπάρχει για να πέφτουμε μέσα του λέω εγώ.. Σαν το ποντίκι που αποκεφάλισες.. Αυτό που πιάστηκε στην παγίδα σου και έκλαιγε που δε μπορούσε να ξεφύγει. 
Το κενό είναι η δική σου φάκα.. Θα βγεις ή θα πεθάνεις απο συναισθηματική ασιτία;

30.1.14

Πύρρειος Νίκη


Σίγασα κάθε ήχο γύρω μου.
Έκανα τον αέρα να σωπάσει και την βροχή να στερέψει...
Περίμενα να σκοτεινιάσει και έσβησα όλα τα φώτα.
Κράτησα την ανάσα μου και έκλεισα τα μάτια μου...
Η μόνη σκέψη ήσουν εσύ κι ύστερα οι χτύποι της καρδιάς μου...
Έγειρα πίσω με τα μάτια ακόμη κλειστά.
Ανακάλεσα στη μνήμη μου την μυρωδιά σου.

Αυτός είναι ο μικρόκοσμος μου, όπου μέσα του χωράμε μόνο εμείς οι δυο.



Κραδαίνοντας τις σκέψεις μου αναρωτιέμαι ποιος θα φοβηθεί περισσότερο.
Εγώ ή εσύ;
Τρομοκράτες οι λέξεις που μας απειλούν..
Μικρά αθώα γραμματάκια... Καθ’όλα ύπουλα..
Απο το “γ” ως το “π” 12 τέρμινα.


Πύρρειος η Νίκη...