24.12.10

Αναδιάρθρωση




Πνευματική αγυρτεία σε παλλόμενα σώματα...
Ξεριζωμένα όργανα ψυχορραγούν τριγύρω...
Φωνές ξένων, περαστικών, ο σκύλος δίπλα κλαίει γιατί ζηλεύει.
Σβήσε το φως, σε θέλω εδώ απόψε...
Σε μια νύχτα παράλυτη όπου ακρωτηριασμένα αγάλματα αναζητούν συγκρότηση...
Να σε βλέπω μες το σκοτάδι ελεύθερα χωρίς να ξέρεις να κρυφτείς...
Αύριο μπορεί να ντρέπεσαι, να εξαφανιστείς!
Ακέφαλη και δίχως χέρια προτάσσεις τα στήθη σου,
σαν προτομή μαρμάρινη προβάλλεις το εγώ σου...
Κοιτάς με υπεροψία και ύφος αγέρωχο κι ας σ'έχουν χέσει χιλιάδες περιστέρια...
Τάχα μου οι γύρω δεν καταλαβαίνουν...
Θαρρείς πως έτσι δε μπορείς να πεθάνεις, πως κοιτάζωντας αφ' υψηλού είσαι πάντα από πάνω...
Εις μάτην παλεύεις!
Η αυτοκρατορία του "πρέπει" σου κατέρρευσε...Κάποιος κατόρθωσε και είδε...
Πάνω απο σένα υπάρχουν οι ανάγκες σου, η ύλη σου δεν είναι αδιάσπαστη...
Ήρθε η ώρα να σκύψεις ν' ακούσεις τον ψίθυρο του παιδιού με τα μελαγχολικά μάτια...
Ξέχνα την ηθική που σου 'μαθαν...
Είμαι εδώ!

15.12.10

Οδός Κλειστή

Κηφισίας μετά τα μεσάνυχτα...
Προοπτική πίσω από τζάμι που το πλένει νερό βρόμικο..
Απ’την άλλη μεριά υπάρχουν φώτα. Φώτα που δε μπορώ να δω καθαρά.
Φώτα κόκκινα που μου θυμίζουν πόσο μπουρδέλο είναι η ζωή μου...
Η βροχή στάζει τώρα στο πρόσωπο μου.
Νιώθω την γεύση της λάσπης και ξέρω πως δεν είμαι φτιαγμένη από χώμα.
Είμαι χώμα! 
Έδαφος στέρεο για να πατήσουν όλοι επάνω του...
Έδαφος διαβρωμένο πιά, όλο λακούβες...
Έναν οδοστρωτήρα χρειάζομαι, να τα ισοπεδώσω όλα...
Λέω να μου στείλω mail αύριο: “Οδός κλειστή λόγω έργων”, αλλά απεργούν τα πάντα μου και θα μου δημιουργήσω κυκλοφοριακό χάος και δε θα αντέξω κι άλλον κλονισμό...
xanox και στο κρεβάτι γρήγορα...

20.11.10

(Α)Διάφοροι Κύκλοι



Γράφω σε μια προσπάθεια να συνεχίσω να υπάρχω...
 Ξαγρυπνώ για να μου αποδείξω οτι μπορώ να μου επιβληθώ.
Προτροπές ενός ξεγυμνωμένου "εγώ" για να κρυφτεί πίσω απ'την αλλοτινή αίγλη της συγκρότησης, της κυριαρχίας και της δύναμης του...
Λιγμοί αφημένοι με ντροπή δίπλα σου...
Ξεσπάσματα κι απόστροφή για κάθετι όμορφο...
Μεγαλειώδεις παρελάσεις αγέρωχων "κατηγορώ" συνοδεία τυμπανοκρουσιών...
 Σημαιοφόρος, ο εφόρου ζωής αρχιδικαστής...Με βλέμμα όλο επίκριση να υπενθυμίζει την αποτυχία μου ως κυμματοθραύστης, να απαιτεί να στοιχιστώ με τα υπόλοιπα στρατιωτάκια του, να μην χαλώ την τάξη που έχει επιβάλλει ...
Αδυνατώ να βηματίσω...τα πόδια μου δεν πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω... έχω μείνει ακίνητη να περιμένω να φύγει το μούδιασμα που έχει απλωθεί σ'ολόκληρο το σώμα μου.
Γυρνώ πάλι στο κρεβάτι μου...  Παύω να σκέφτομαι, να νιώθω, να θυμάμαι...Αναζητώ την αγκαλιά που έχω αποδιώξει στο παρελθόν...δεν είναι εκεί.
Μου λείπει ό,τι δεν έχω ή ό,τι έχω ανάγκη;
Όχι,όχι! Λάθος! Δεν είναι ώρα τώρα για σκέψη, είναι ώρα για ύπνο...
Καληνύχτα ξανά!
Τα λέμε όταν τελειώσει η παρέλαση των πρέπει μου...




Η αποθέωση του κύκλου γύρω απ'το κέντρο μου...Κάποτε θα'ρθει η αποκαθήλωση...
(α)διάφορες ως τότε οι περιστροφές μου...

20.10.10

Σου γράφω...



Βλέμματα που τσακίζονται από βιαστικά αντίο, αγγίγματα που έμειναν να αιωρούνται, δεν διένυσαν ποτέ την απόσταση όλη...
Οι γύρω αγκαλιάζονται άφοβα... Εσύ κι εγώ, δύο άτολμα σώματα που δεν ξέρουν πως να σταθούν.
Εσύ κι εγώ χώρια ξανά...
Άκομψοι αποχαιρετισμοί, βάρβαρα ξυπνήματα τα πρωινά κάθε Δευτέρας, χτυπήματα ελαφρά στην πλάτη στα αεροδρόμια...ελαφρά τη καρδία όλα... έτσι πρέπει!


 Στις αφίξεις παρατηρώ τις αποσκευές του κόσμου καθώς τις παραλαμβάνει... Οι περισσότεροι μιλούν στα κινητά όσο περιμένουν...εγώ το έχω κλειστό ακόμα, δε θέλω να σ'ακούσω, δε θέλω να μου λείψεις απο τώρα...
Μια κυρία κρατά μια διαφημιστική τσάντα στον ώμο, δώρο περιοδικού για την παραλία, παραλαμβάνει όμως μια Burberry βαλίτσα, απ'αυτές τις χαρακτηριστικές καρώ που βγάζουν μάτι η υποτιθέμενη αξία τους... μπορεί και να 'ναι απ'τους μαύρους... εγώ όμως επιμένω να σκέφτομαι πως είναι αυθεντική...θέλω κι άλλα κοντράστ να κάνουν παρέα στο δικό μου... μπορεί να είναι και η ίδια κυρία του post που διαβάσαμε τις προάλλες με την διαφημιστική τσάντα και την εμμονή στο ακριβό άρωμα...Ή η γυναίκα του κυρίου με την BMW που μένει σε προσφυγικό χαμόσπιτο στον Ασπρόπυργο...
Θα ήταν ωραία σύμπτωση! Θα ταίριαζαν σαν ζευγάρι... Αρκεί η Burberry βαλίτσα να ήταν αυθεντική.


Έξω βρέχει δυνατά...
Σκέφτομαι κάτι που είχα πει σε μια πρώην σχέση μου...
"Τούτη η βροχή είναι γιατί σ'αποχωρίζομαι"
Του κολλάω μια άλλη σκέψη μου για έναν άλλον έρωτα...
"Ταίριαξε ο Ουρανός με την Θλίψη μας"
Μάλλον είμαι ανίκανη να βρω καινούργιες λέξεις να ταιριάξω...
Ντρέπομαι να λέω τα ίδια...οπότε δε μιλάω πολύ.
Είναι άραγε έτσι κάθε φορά που ερωτεύεσαι;
Σε στοιχειώνουν οι κουβέντες που έλεγες αλλού και μιλάς όλο και λιγότερο κάθε φορά;
Μέρες μετά με ρωτάς από που κόλλησα μια έκφραση...κατάπια την γλώσσα μου... Τι να πω;
Ντράπηκα. 


Ώρες νωρίτερα ή μέρες πριν απο κάθε αποχωρισμό...
Η κλειστή πόρτα είναι χαμόγελο,βλέμμα έντονα επίμονο, ιδιωτικό, ζεστά σκεπάσματα, αχνιστός καφές, έξω βροχή και εγώ να σου διαβάζω...
Είναι η βόλτα στο κέντρο, ο καφές με τους φίλους μου, οι φίλοι σου που τους περιμένεις για να περάσουμε παρέα το Σαββατόβραδο.Τα τακούνια των παπουτσιών σου που ακούγονται πάνω κάτω στον διάδρομο ενώ εγώ καπνίζω στο μπαλκόνι. Είναι η καθόλου διακριτική παρουσία του cookie monster που κυκλοφορεί στο σπίτι σου. Το γέλιο που μας βγαίνει αυθόρμητα...Είναι η ζωή μαζί σου... δίχως πολλά λόγια! Όπως το'χες πει... Quality time... 


Η κλειστή πόρτα είναι τα ρολόγια μας δίχως τους δείκτες τους... 


5.10.10

Moving On


Τα Βήματα, μια γραμμή που τείνει στο άπειρο...
Χιλιάδες αποφάσεις για το ταξίδι.
Η Διαδρομή άγνωστη.
...το ίδιο κι ο Προορισμός.
Ποτέ δε γνοιάστηκα! Τυχαία χάραξα πορεία (αν πιστεύει κανείς πως χαράσσεται).
Τα βήματα ποτέ μετέωρα...πάντα σταθερά, λόγω αφέλειας μάλλον, και πάντα άφοβα παρ' όλη την ασυναισθησία τους .
Κανείς δε θέλει να πέσει από πρόθεση...συμβαίνει μόνο από λάθος... (κι εγώ κάνω πολλά).
Τα λάθη επιβεβαιώνουν τη θνησιμότητα μας...
Δίνουν νόημα στο πράττειν...φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα , μια λάμψη αυτοσχεδιασμού, ξαφνική ανακολουθία... 
Αναγκαίες διορθώσεις μετά... Ξανά μια λογική συνέχεια...Όλα καλά!

Δεν! 
Δεν Μπορώ!

Τώρα η γραμμή που τείνει στο άπειρο είναι λαβύρινθος κι άντε βγες...
Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα μαθηματικά, ούτε στην γεωμετρία...

Η Αριάδνη μου δείχνει τον δρόμο...
Δεν είναι πολλά τα χιλιόμετρα μέχρι τις δυτικές συνοικίες του Πειραιά.
...Λέω να μυρίσω τα παιδικά μου χρόνια!


Μπερδεύεται πολύ η μυθολογία όμως...
Ο Μινώταυρος έχει τις ικανότητες Σειρήνας κι εγώ δεν πρόλαβα να μην ακούσω.




Το δέλεαρ:
Ένα χάδι και η γλύκα στη φωνή... αρκούν νομίζω πια για να σ'αφήσω... για να κλείσω τ' αφτιά μου, για να βρω την έξοδο.
Τα μεγάλα λόγια τώρα πια συρρικνώθηκαν. Σχεδόν ξεχάστηκαν για να ανοίξει ο δρόμος...
Το "για πάντα" έληξε!
Η μυρωδιά της αγάπης καλύπτει όλο το παρελθοντικό μου πάθος...λύνει κάθε δεσμό...
Δεν είναι ο Αλέξανδρος που τα κατάφερε...
Είναι η Θεσσαλονίκη!
Μα τι παράδοξο;!
Μια Θεσσαλονίκη να ζει σε νησί...


1.10.10

I got you on tape - Somersault

Αναρίθμητος Χρόνος


Χρόνια που γίνονται Μήνες,
Μήνες που γίνονται Μέρες,
Μέρες που γίνονται Ώρες, Λεπτά, Στιγμές...
Στιγμές που γίνονται Αισθήσεις,
Αισθήσεις που περνάνε στην Μνήμη
Μνήμη που χάνεται...


Κι όλα κάποτε τελειώνουν!
Ακόμη κι ο χρόνος, ο αναρίθμητος!
Κι ύστερα εύχεσαι καλημέρα, καλή εβδομάδα ή καλό μήνα,
Μα ποτέ δεν σκέφτεσαι την τελευταία μέρα, την τελευταία βδομάδα ή τον τελευταίο μήνα.
Ποτέ δεν σκέφτεσαι το τέλος...
Χρειάζεσαι να βλέπεις τις αρχές. Μάλλον για να μπορείς να ελπίζεις σε τέλη... όχι κατ' ανάγκη αίσια...


Καλό μήνα!
Κι ας είναι ο τελευταίος...
Ποντάρω σε δυο αδέρφια μπάσταρδα...
Στη Λήθη και στον Χρόνο!




Υ.Γ: Τα έτη φωτός έπαψαν να μετράνε αγάπη... Ο ρεαλισμός σου κέρδισε! Έχεις δίκιο, απόσταση μετράνε...
...τουλάχιστον παραμένουν δισεκατομμύρια!
Να μια σταθερά!



30.9.10

Εκείνο Που Βρήκα Σε Σένα

Εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο...
Σε πήρα σύντροφο στην αστραπή, στο δέος, στο ένστικτο.
Γι' αυτό κάθε φορά που αλλάζω μέρα σφίγγοντας την καρδιά μου ως το ναδίρ, εσύ φεύγεις και χάνεσαι νικώντας την παρουσία σου, δημιουργώντας μια μοναξιά θεού, μια πολυτάραχη ανεξήγητη ευτυχία.
Εγώ δεν έκανα τίποτα άλλο από κείνο που βρήκα και μιμήθηκα σε σένα!

Οδυσσέας Ελύτης
Η Συναυλία των Υακίνθων ΙΧ

17.9.10

DISK BOOT FAILURE. INSERT DISK AND PRESS ENTER



Μου'χουν τελειώσει τα αναλώσιμα κι όμως περιμένετε να συνεχίσω να αποδίδω...
Η εγγύηση μου έληξε...θέλω αντικατάσταση! Full Service...έστω ένα restart...ξεκινήστε με από safe mode.
Βάλτε μου άλλο λειτουργικό, ένα update, κάτι βρε αδερφέ...
Καινούργιους drivers, ένα καλό antivirus γιατί έχω κολλήσει τον ιό της αποδόμησης...
Ένα format, καινούργιο επεξεργαστή, RAM 4GB (δεν αντέχω άλλο να σέρνομαι) και βέβαια hard drive τουλάχιστον 1 ΤΒ γιατί ο παλιός γέμισε και το overwrite δε λέει...εκτός αν πατήσει κάποιος το delete, εμένα δε μου πάει η καρδιά...


Κι αν δε θέλετε να ξοδεύεστε, τότε απλώς ας τραβήξει κάποιος την πρίζα...
Unplug me please!!!
Στείλτε με για ανακύκλωση...μπορεί να είμαι τυχερή και να βγω mac και να μη μασάω μια...
Πάντως έτσι αρνούμαι να συνεχίσω... Θα crashαρω και θα σας κρεμάσω κιόλας...

Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος!

19.7.10

Αποστάσεις Ασφαλείας



Τα σώματα ευκόλως μπορούν να μένουν χώρια.
Μα οι σκέψεις διαφεύγουν πάντα του ελέγχου...
Κι οι αποστάσεις τελικώς ποτέ δεν τηρούνται.
Ίσως γι'αυτό θα 'ταν καλύτερα να κερδίζει η Άρνηση τον αγώνα με την Επιθυμία.
Γιατί η Επιθυμία ποτέ δεν αρκείται στη νίκη της...επιζητά πάντα για τρόπαιο μέχρι και την ψυχή του ηττημένου....
Ενώ αντίθετα η Άρνηση είναι αυτάρκης...
Οι απώλειες ποτέ δεν είναι μόνο παράπλευρες...
Κι ύστερα ακολουθεί το αίσθημα της Ενοχής
Κι αυτό γιατί απλώς Πόθησες
Δυστυχώς όμως κάτι που δε μπορούσε να σου ανήκει...
Έτσι, φθάνεις να εύχεσαι να είχες αφήσει την Άρνηση να νικήσει την Επιθυμία σου...
Μα τελικά όλα είναι θέμα ιδιοκτησίας...
Πόθησες κάτι που δε μπορούσε να σου ανήκει...
Κι έτσι κατάφερες να είσαι ηττημένος...
Όσο γι'αυτό που πόθησες;
Δεν ανήκει πλέον πουθενά...
Ούτε στον ίδιο του τον εαυτό...
Γι'αυτό κι οι Ενοχές θα παραμένουν...

5.7.10

Devotchka - How It Ends





Κι όταν οι συμπτώσεις γίνονται πολλές
σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως τελικά υπάρχει Θεός;



Άντε καλημέρα και καλή εβδομάδα...
Με πολλά χαμόγελα αυτή τη φορά!

2.7.10

Από Μηχανής Θεοί


Στην δυσκολία λένε φαίνεται ο άνθρωπος και στα ζόρια...

Για να δούμε πόσοι άραγε μπορούν να παραμένουν ευγενικοί και νοήμονες σε καιρούς έντονης πίεσης...;

Σκέφτομαι πως τουλάχιστον αυτοί οι λίγοι που θα τα καταφέρνουν, όταν θα πέφτουμε πάνω τους, θα μας χαρίζουν ένα χαμόγελο και την ικανοποίηση ότι μεταξύ ευγενών υπάρχει αλληλοκατανόηση.


Οι πρώτοι που πέφτουν βέβαια είναι τα νεόπλουτα βλαχαδερά με παντελή έλλειψη παιδείας!

Κάτι κυράτσες λογιστηρίων, ακοινώνητες με έμφυτη τάση και εκ γενετής ροπή στην αγένεια, οι οποίες στρίμωξαν το ξεχείλωμα τους πίσω από ένα μίζερο γραφειάκι και εφόσον πλέον είχαν εξασφαλισμένο τον καλό και σίγουρο μισθό κατανάλωσαν μέχρι αηδίας και φεσώθηκαν μέχρι τα μπούνια για να καταναλώσουν ακόμη περισσότερο μέχρι κι ό,τι πιο άχρηστο κυκλοφορεί και τώρα γκρινιάζουν για τις περικοπές και την δήθεν ανέχεια τους.

Κάτι μπουρτζόβλαχοι, απαίδευτοι κληρονόμοι αγροτεμαχίων, όπου κάποτε βοσκούσαν πρόβατα και ξάφνου έσκασε δίπλα σ'αυτά η Αττική Οδός και τα οικονόμησαν για τα καλά, και τώρα που ζορίσαμε όλοι, ζορίστηκαν κι αυτοί γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι θα επιστρέψουν στα πρόβατα και τη βοσκή τους, καθώς το χρήμα δεν απαιτεί μόρφωση για την απόκτηση του, ούτε σκληρή δουλειά, δεν είναι η ανταμοιβή των κόπων και των μόχθων, μα το έπαθλο της λαμογιάς και της ρεμούλας και ενίοτε της κωλοφαρδίας.

Ώρες ώρες θυμώνω κι αδυνατώ να συγκρατήσω το θυμό μου, ευτυχώς όμως ως από μηχανής θεός συχνά εμφανίζεται ο άνθρωπος που με ισορροπεί με την εμμονή του στην ευγένεια, τους καλούς τρόπους και την πραότητα του... και μπορεί να είναι απ'τον καλύτερο σου φίλο, τον άνθρωπο που σου φτιάχνει τον πρωινό καφέ σου ή τον περιπτερά που σταμάτησες να πάρεις τσιγάρα κι αυτός χαμογελαστός σε καλημέρισε με αληθινή πρόθεση... 






30.6.10

Φυγόπονες Σκέψεις...

Μη με ρωτάς τι ψάχνω και τι θέλω...
Με φέρνεις σε δύσκολη θέση που απαντώ με υπεκφυγές.
Άφησε στην άκρη επιτέλους τα μαντέματα...
Δέξου ως έχει την κατάσταση κι ίσως αλλάξει.
Για κάποια πράγματα φροντίζει ο χρόνος 
ή έτσι τουλάχιστον με βολεύει να πιστεύω...
Ίσως γιατί αλλιώτικα θα είχα την ευθύνη ολόκληρη.
Έτσι μπορώ να κατηγορώ κι εσένα 
κι οι μέρες να περνάνε δίχως να μ'ακουμπούν πραγματικά.
Μικρές εκδορές,
ίσα για να γκρινιάζω και να τυλίγομαι μ' ανώδυνα φιλιά...

16.6.10

Monika- Away From My Land

Χριστουγεννιάτικο Δώρο Εν Μέσω Καύσωνα


Ήταν και τότε Τετάρτη, ακριβώς μια μέρα σαν τη σημερινή...
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού είχαν κάνει την εμφάνιση τους, όχι βέβαια τόσο έντονα όσο φέτος αν θυμάμαι καλά...
Το συναυλιακό καλοκαίρι άρχιζε...
Το θέατρο Βράχων γέμιζε σιγά σιγά...
Το κοινό εταιρόκλητο, δίχως εμφανών τουλάχιστον συνδετικών κρίκων...
Φαίνεται πως το ταλέντο όταν βρίσκεται, τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης...κι αυτό είναι το σωστό άλλωστε!
Η διάθεση καλή, το θέατρο υπεργεμάτο και η αναμονή άξιζε τον κόπο όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων...
Ένα παιδί κατακλύζει την σκηνή...
Ένα παιδί που δεν πιστεύει στα μάτια του...σαν μόλις να είχε ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο που ζητούσε κάθε χρόνο και πεισματικά δεν ερχόταν ποτέ...
Για μένα μόλις είχε αρχίσει ένα ταξίδι σ' όλες μου τις αισθήσεις και τα συναισθήματα...
Αν κάτι μας είχε συγκλονίσει στην περσινή συναυλία της Μόνικα στο θέατρο Βράχων ήταν η γλύκα και η παιδικότητα της...πέρα απ'τη μουσική και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής της, πέρα απ'την ικανότητα της να εναλλάσσει τις διαθέσεις του κοινού, όσοι την βλέπαμε ζωντανά για πρώτη φορά πάνω στην σκηνή είχαμε την αίσθηση πως ένας πραγματικός καλλιτέχνης που πατάει γερά στη γη και είναι ευγνώμον για αυτό έκανε μόλις την εμφάνιση του σε μας...
Ντροπαλή και διστακτική, αθώα και αβέβαιη, γλυκά μελαγχολική κατάφερε μ' έναν περίεργο τρόπο να γίνει ερωτεύσιμη...
Κι ο "έρωτας" αυτός έχει κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο κι απόψε αναμένεται να αναζωογονηθεί..


Έτσι λοιπόν δημιουργούνται προσδοκίες, που ευτυχώς ο πολυαναμενόμενος δίσκος όχι μόνο δεν κατέρριψε με το άκουσμα του, αλλά δημιούργησε ακόμη περισσότερες... Κι έτσι μπορώ κι εγώ απόψε να περιμένω σαν μικρό παιδί ν' ανοίξω και πάλι το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου εν μέσω καύσωνα...
Και για να είμαι ειλικρινής η κρυφή μου ελπίδα να είναι ισάξιο με το περσινό δεν κρύβεται με κανέναν τρόπο...


Ραντεβού λοιπόν το βράδυ στο Λυκαβηττό...
Σας κλείνω το μάτι συνωμοτικά γιατί τέτοιες συναυλίες απαιτούν ένα είδος μύησης...

11.6.10

Ο Άνθρωπος πάνω απ'τα κέρδη;

Μπορεί τελικά στα πλαίσια ενός πολιτικό-οικονομικού συστήματος που περίτρανα αποδεικνύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, να επιβιώσει κάποιος που βάζει τον άνθρωπο πάνω απ'τα κέρδη;
Ανέκαθεν είχα στο μυαλό μου ότι καπιταλισμός και ουμανισμός είναι δυο έννοιες αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες...
Πως μπορεί άλλωστε ένα σύστημα αξιών με θεμέλιο λίθο την συσσώρευση του χρήματος σε ολίγους, να έχει ηθικούς φραγμούς;
Μα και βέβαια δε μπορεί...
Μπορούν όμως οι άνθρωποι... μεμονωμένα!

Και διαβάζοντας για τον ερχομό του Blake Mycoskie (Παρασκευή 11 Ιουνίου , 19.30, Μουσείο Μπενάκη) και την ομιλία του  "conscious capitalism" που αποτελεί τη λογική με την οποία έστησε την επιχείρηση του (TOM’s shoes) σκέφτομαι μονάχα πως αν υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι επιχειρηματίες ίσως τα πράγματα ακόμα και μέσα στα στενά όρια του συστήματος αυτού θα μπορούσαν να είναι ελαφρώς καλύτερα.

Ο Blake Mycoskie δε μιλά για κάτι πομπώδες ή περίπλοκο παρά μόνο για το απλούστατο One for One (για κάθε ζευγάρι παπούτσια που πουλάει, δωρίζει ένα ζευγάρι παπούτσια σε παιδιά που τα έχουν ανάγκη) και φαντάζομαι πως η κερδοφορία σ'αυτή την περίπτωση ακόμα κι αν είναι τεράστια παύει να μοιάζει αθέμιτη.

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κατά πόσο παρακινείται από τον ανθρωπισμό του ή αν απλώς τέτοιες κινήσεις αποτελούν τους νέους τρόπους με τους οποίους πετυχαίνεις πωλήσεις, αλλά όπως και να'χει αξίζει να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο 33χρονος επιχειρηματίας που χαρακτηρίστηκε από τον Κλίντον ως ένας απ'τους πιο ενδιαφέροντες που έχει γνωρίσει ποτέ του...

Περισσότερα θα γνωρίζω αύριο, οπότε και θα έχουμε παραπάνω τροφή για σχόλια!

 Αναλυτικότερα:


Μια ακόμη καλημέρα...

8.6.10

Athens Pride 2010 - Εδώ ο κόσμος καίγεται, βαρκούλες αρμενίζουν...

Μετά από ένα cute βράδυ Πέμπτης όπου μια bloody cocktail βραδιά είχε λάβει χώρο σε μια ταράτσα στο Γκάζι, με αστείρευτο γέλιο και βομβαρδισμό από ατάκες (πόσο ανάγκη το είχα), ξημέρωσε η Παρασκευή, όπου ο πόνος και το πρήξιμο που προκάλεσε ο κυνόδοντας μου (πάω στοίχημα ότι δεν ήταν μεταχρονολογημένη αντίδραση στην ταινία της χρονιάς), συνυπήρχαν, καθόλου αρμονικά μπορώ να πω, μ' έναν αναθεματισμένο πονοκέφαλο και μερικά δέκατα πυρετού, που μαντεύω πως ήταν τα επακόλουθα των cocktails.
Τέλειος συνδυασμός για Παρασκευή... πρησμένο μάγουλο, μαυρισμένο μάτι απ'το πρήξιμο, πονεμένος κυνόδοντας, πονοκέφαλος, πυρετός κι ένα στομάχι στα όρια της έκρηξης...
Εννοείται λοιπόν, πως το 24ωρο αυτό μπορούσες να με βρεις εναλλάξ στον καναπέ ή στο κρεβάτι...
Το Σάββατο φτάνει κι εγώ ανοίγω τα μάτια μου ελπίζοντας σε ξεπρησμένο μάγουλο...
Στον καθρέφτη αντικρίζω   το ίδιο αστείο θέαμα... Λες και είχα παίξει ξύλο ήμουν...
Ξύλο σκέφτομαι κι η σύνδεση στο μυαλό μου ήταν αναπόφευκτη...
Για πολλές μέρες διάβαζα τις απειλές και όχι μόνο των διάφορων εθνικοφρόνων βαρύμαγκων σε διάφορα sites και blogs εναντίον του gay pride που γινόταν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας (ένα μικρό δείγμα εδώ: http://www.stoxos.gr/2010/05/5.html ).
Όσο θυμόμουν τα όσα διάβασα, τόσο περισσότερο θύμωνα και πείσμωνα.
Μίσος άσβεστο κι οργή για τις κραγμένες ή μη πούστρες και λεσβίες.
Ύμνοι στα "καθαρόαιμα" ανδρικά μόρια που έχουν διεισδύσει μονάχα σε γυναικείους κόλπους και πρωκτούς...
Οι "αληθινοί άνδρες" σε πλήρη στύση...
Θίχτηκε βλέπετε το σύμβολο τους... Μα και βέβαια η φουστανέλα!
Ανήκουστο! Πως τόλμησαν οι αδερφές να λοιδορήσουν, να ντροπιάσουν έτσι το εθνικό μας σύμβολο... ;
Πως τόλμησαν να αφήσουν τέτοιες τρομερές υπόνοιες ότι κάποιος τσολιάς μας μπορεί και να 'ναι gay; 
Οι τσολιάδες είναι αρσενικά καθαρόαιμα...άντρες 100% κι οι πούστηδες πρέπει να αφανιστούν από προσώπου γης!
Όσο για τις λεσβίες χρειάζονταν απλά έναν καλό πούτσο κι έναν πλαστικό χειρούργο...
 Είχα θυμώσει τόσο πολύ, που παρόλο που η χροιά του pride ποτέ δε μου άρεσε, είχα αποφασίσει να πάω.

Θεωρώ δικαίωμα του καθενός, ανεξαρτήτου φύλου,γένους, φυλής, θρησκεύματος, εμφάνισης, καταγωγής, τάξης, μόρφωσης ή ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να κατηγοριοποιήσει τους ανθρώπους, την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει απαραιτήτως να συμφωνώ με τις διεκδικήσεις ή τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται, οφείλω όμως με την προσωπική μου στάση να διαφυλάσσω το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και σίγουρα το δικαίωμα της διαφορετικότητας.

Δεν έχει σημασία η προσωπική μου σεξουαλική κατεύθυνση, ούτε αν μ' αρέσουν τα πανηγυράκια και οι υπερβολές...
Βρέθηκα στην Κλαυθμώνος γιατί προσωπικά δεν άντεχα να επιτρέψω τους εκφοβισμούς και τις απειλές να συνεχίζουν να υπάρχουν, ακριβώς την ίδια τακτική δηλαδή που αποτρέπει τον εργαζόμενο απ'το να απεργήσει και τον κρατάει όμηρο στο φλεγόμενο κτήριο που εργάζεται. Γι' αυτό άλλωστε νομίζω πως η παρέλαση άφησε μερικά λουλούδια μπροστά απ'την καμένη Marfin...
Βρέθηκα στην Κλαυθμώνος γιατί είναι πλέον θέμα περηφάνιας όχι μόνο για την Lgbtq κοινότητα, αλλά για κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του.
Και να σας πω ένα μυστικό;
Το χάρηκα το πανηγυράκι...Κι ας του λείπουν οι πολιτικές προεκτάσεις.
Μα πιο πολύ χάρηκα ότι η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά κι αυτή ήταν η απάντηση προς όλους τους πεοστυμένους εθνικόκαυλους που εν τέλει αδυνατούν να ξεχωρίσουν την βούρτσα απ'την πούτσα...και προς όλους τους δήθεν άνετους και ανοιχτόμυαλους που δεν έχουν πρόβλημα με τους gay αρκεί να μην προκαλούν...
Και περιττό βέβαια να σας πω ότι δεν άνοιξε ρουθούνι... 
Και περιττό να σας πω πως είναι καλό να αρμενίζουν και μερικές βαρκούλες όταν ο κόσμος καίγεται, γιατί αλλιώς κανείς δε θα 'χε γλυτώσει απ'την Σμύρνη...

Τις καλημέρες μου...


Υ.Γ: Περιμένω σχόλια, κρίσεις κι αντιρρήσεις... και συγχωρήστε την "γλώσσα" μου, αλλά κάποια πράγματα δεν εκφράζονται ευπρεπώς! 

3.6.10

Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ και η οικονομική κρίση

Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι κάθε μέρα πέφτω θύμα ληστείας.
Μα για έναν περίεργο λόγο η ληστεία αυτή είναι μια νομιμοποιημένη πράξη που εκτελείται απ'το ίδιο το κράτος.
Είναι σαν να εισβάλει στον χώρο σου ένας κουκουλοφόρος, ο οποίος γεμίζει ικανοποίηση με το να σε αναγκάζει να παρακολουθείς την αφαίμαξη σου, ανήμπορος να αντιδράσεις ή να αντισταθείς.
Νομίζω πως ο τρόπος που λειτουργεί η κρατική μηχανή θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ στο 120 μέρες στα Σόδομα...
Βέβαια, ο σαδομαζοχισμός είναι ένα συναινετικό παιχνίδι που ως γνωστόν διέπεται από όρια και κανόνες.
Αυτό σημαίνει βέβαια, πως για να βρισκόμαστε στη θέση του "βασανιζόμενου" έχουμε συναινέσει και έχουμε εκχωρήσει την εξουσία στους "βασανιστές" μας, πράγμα το οποίο μας κάνει συναυτουργούς στο "έγκλημα" και σαφώς εξίσου σαδομαζοχιστές.
Η διαρκής όμως γκρίνια αυτού του έθνους και η τάση του να μετακυλίει την ευθύνη σε οποιονδήποτε πέρα απ'τον εαυτό του με θυμώνει περισσότερο απ'την άσκηση της εξουσίας από πλευράς "βασανιστών".
Συμπεριφερόμαστε όλοι ως θύματα, λες και τίποτα απ'τις πράξεις μας τόσα χρόνια δε δικαιολογεί μια τέτοια κατάληξη...
Μα νομίζω πως είναι χρόνια γνωστό πως η δράση φέρνει αντίδραση και πως κάθε πράξη έχει συνέπειες. Μέχρι κι ένα δίχρονο παιδί κατανοεί κάτι τόσο απλό... Του αρκεί η πρώτη φορά για να μην υπάρξει δεύτερη στο ίδιο επίπονο ατόπημα... Αν πεις σ' ένα μωρό να μην ακουμπήσει τη φωτιά γιατί θα καεί είναι βέβαιο ότι θα την ακουμπήσει, αλλά αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία!
 Αδυνατώ να πιστέψω ότι τόσα χρόνια η προσωπική στάση του καθενός δεν ήταν συνειδητή επιλογή του.
Συνειδητά όλοι ζητούσαν ρουσφέτια, συνειδητά έτειναν στην "λαμογιά" και συνειδητά βέβαια πουλούσαν την ψήφο τους και έτρωγε ο καθείς όσα περισσότερα μπορούσε απ'τον κρατικό κορβανά.


Το πρόβλημα όμως είναι με αυτούς που συνειδητά επίσης προσπαθούν τόσα χρόνια να μην βάζουν πλάτη σε τέτοιες πρακτικές, που με την προσωπική τους στάση επιδιώκουν την διαφοροποίηση.
Το πρόβλημα είναι με όσους δεν έφαγαν, υφάρπαξαν ή λήστεψαν κι όχι γιατί δε μπορούσαν ή δεν πρόλαβαν, αλλά γιατί η λέξη "ηθική" υπάρχει ως λήμμα  στα δικά τους λεξικά...
Ξέρω ότι μπορεί να μην είναι πολλοί και πως πιθανότατα οι περισσότεροι έχουν χαρακτηριστεί από βλάκες έως μαλάκες επειδή δεν άρπαξαν την ευκαιρία.
Αυτοί όμως οι βλάκες δεν έχουν την ίδια ευθύνη!
Κι αν ξανακούσω κάποιον να λέει το ηρωικό " Εμείς φταίμε!" παρακαλώ να βγάλει απ'το εμείς όσους τόσα χρόνια χαρακτηρίζει ως μαλάκες, γραφικούς, μπούφους και χαζούς!
Άλλωστε δεν είμαστε όλοι λάτρεις του Μαρκήσιου...


Καλημέρα!

1.6.10

Το δέντρο που απέμεινε...


Και 'γω η ίδια απορώ γιατί έχω την ανάγκη να γράφω σ' ένα Blog και να περιμένω σαν μικρό παιδί τον πρώτο αναγνώστη ή το πρώτο comment...
Μάλλον έχει να κάνει με την ανάγκη να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και να τυγχάνουμε της κατανόησης των άλλων.
Είναι κάπως ιδιαίτερα τα πράγματα πλέον...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσα αντί να γράφω...
Μιλούσα με φίλους, με γνωστούς και πολλές φορές μ'αγνώστους.
Τώρα οι καθημερινές μου συνομιλίες έχουν έναν βασικό περιορισμό στην θεματολογία τους, η οποία δεν είναι άλλη απ'το χρήμα και την έλλειψη του...
Συχνά πέφτω κι εγώ στη λούμπα και περνάει το 24ωρο χωρίς να έχει περάσει άλλη σκέψη απ'το μυαλό μου... Ίσως γι'αυτό πιέζω τον εαυτό μου να γράψει. Είναι ένας τρόπος να εκφραστούν τα ανείπωτα, όσα δεν πρόλαβα να σκεφτώ ή δεν είχα που να τα πω...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσαμε με τους φίλους, τους γνωστούς και τους αγνώστους για πολλά, η τιμή της βενζίνης, ο Φ.Π.Α, ο φόρος εισοδήματος, οι τιμές στο σούπερ μάρκετ ήταν απαρατήρητα, οι μαμάδες μας ήταν γραφικές που εκτονώνονταν με φωνές στη θέα ενός λεκέ ή μιας ζημιάς  κι οι μπαμπάδες φιλόδοξοι ή υπερβολικοί ή αδιάφοροι που έλειπαν μονίμως στη δουλειά κι εμείς ελεύθεροι κι ωραίοι μες την άγνοια και την αφέλεια μας συζητούσαμε για τέχνη και πολιτική, για επαναστάσεις που ελπίζαμε και νομίζαμε ότι φροντίζαμε να γίνουν, για ταινίες, θέατρα, νέους δίσκους, συναυλίες, βιβλία, μαθήματα, εξεταστικές, αμφιθέατρα, βόλτες, εκδρομές, συνελεύσεις...
Μου'χει λείψει αυτή η ακατάσχετη φλυαρία, οι αμπελοφιλοσοφίες ορμόμενες από την κατανάλωση μπύρας σε κάποια πλατεία μέχρι πρωίας.
Μου'χει λείψει η απαλλαγή λόγω ηλικίας...
Οι κιθάρες, τα μπουζούκια, οι λύρες ακόμα και το ασύνηθες κλαρίνο που μερικές φορές είχαμε στην παρέα..
Και κυρίως η παρέα!
Απομονωθήκαμε πολύ...και φτάσαμε να συζητάμε για τα θέατρα, τις ταινίες, τις συναυλίες που ΔΕΝ είδαμε, τους δίσκους που ΔΕ μπορούμε να αγοράσουμε, τα βιβλία που ΔΕΝ χαρίσαμε...
Χάσαμε το δάσος και μας έμεινε το δέντρο και τώρα θέλουμε να κρεμαστούμε σ'αυτό...
Στην αυλή μου έχω γκαζόν...
Τις Κυριακές πια καλώ φίλους, γνωστούς κι αγνώστους να μαγειρέψουμε όλοι μαζί, να φάμε και να μιλήσουμε, γιατί το δέντρο που μου' μεινε δε θέλω να' ναι του Ιούδα...το θέλω για σκιά στα πικ νικ μου!


Καλημέρα!



31.5.10

Εγχειρίδιο Βλακείας (Αποσπάσματα)

(Με αφορμή επίσκεψη σε Δημόσιες Υπηρεσίες (ΔΟΥ, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κλπ)
την τελευταία ημέρα του μηνός
και τα τελευταία γεγονότα  με τα Ισραηλινά Schutzstaffel (SS) 
... Μόνο η ανθρώπινη βλακεία θα μπορούσε να θριαμβεύει τόσο ενοχλητικά). 






Η ευφυΐα δεν υπήρξε ποτέ κοινό αγαθό. Η ποικιλότητα των ανθρώπων και οι διαφορές στην εμφάνιση και τις πνευματικές τους ικανότητες ήταν πασιφανείς σε όλες τις εποχές. Ακόμα και τώρα που η Γη πνίγεται απο δισεκατομμύρια δίποδα είναι απολύτως αδύνατον να βρεθούν ανάμεσα τους δύο εντελώς όμοια. Τη μεγάλη ικανοποίηση που αισθάνονται κάποιοι σαχλαμάρες οτι καθένας είναι "μοναδικός και ανεπανάληπτος" σε ολόκληρο τον πλανήτη πρέπει να γνωρίζουν ότι τη μοιράζονται και με τα υπόλοιπα ζώα: οι τσοπάνηδες, οι εκγυμναστές, ακόμα και οι φιλόζωες κυρίες ξέρουν οτι κάθε σκύλος, γάτα, πίθηκος ή άλογο είναι επίσης μια μοναδική οντότητα με τη δική της αντιληπτική ικανότητα και τον δικό της χαρακτήρα.


Το μυαλό δεν περισσεύει.
Σε αυτό που συμφωνούν ανθρωπολόγοι, βιολόγοι, γενετιστές και λοιποί ανθρωπομέτρες είναι ότι, ανεξάρτητα από την κοσμογονική πρόοδο και τα άλματα του πολιτισμού, οι νοητικές ικανότητες όλων μας δεν εξελίσσονται στον ίδιο βαθμό. Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους (με την επίδραση και του περιβάλλοντος όπου αναπτύσσονται), ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας, σε δύο βασικές κατηγορίες: στους έξυπνους και τους βλάκες. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.


Οι διαβαθμίσεις εξυπακούονται.
Και η επί της νοημοσύνης ποικιλότητα ανά κατηγορία είναι απέραντη: Από τον συνήθη έξυπνο (νοήμων, ικανός, άξιος), ανεβαίνουμε στον ευφυή (μυαλό ξυράφι, μεγάλα νοητικά προσόντα) ως τον ιδιοφυή (έμφυτο, γνήσιο ταλέντο, αστέρι, προικισμένος σε αυτό που κάνει, επιστήμη ή τέχνη) και τον μεγαλοφυή (ανώτερη διάνοια, τέρας, genius, δαιμονικός νους).
Και τον πανταχού παρόντα βλάκα (λίγος, μέτριος, κόπανος, "καλό παιδί"), κατεβαίνουμε στον ηλίθιο (χαζός, χαϊβάνι, στόκος) ή ζώον (πιο βλάκας, άρα πιο κοντά στη ζωώδη φύση του, ο λειψός που σπάνε πλάκα οι λιγότερο λειψοί μαζί του) ως τον τελείως καθυστερημένο (υπό οικογενειακή ή ιατρική φροντίδα γιατί αδυνατεί να επιζήσει μόνος του).




Έξυπνος (εκ - ύπνος) είναι αυτός που δεν κοιμάται. Το ετυμολογικό υιοθετεί και η λαϊκή εμπειρία, που θεωρεί τον έξυπνο "ανοιχτομάτη" και "ξύπνιο", ενώ τον βλάκα "κοιμήση", "κοιμισμένο" και "ύπνο". Ο ένας "έχει τα μάτια του τέσσερα" ή και "δεκατέσσερα", "έχει και στον κώλο μάτια", και τον άλλο "τον πιάνουν στον ύπνο", "κοιμάται ολόρθος" ή, όπως χλευάζουν τα αλάνια, "κοιμάται όρθιος και πληρώνει ξενοδοχείο" . Αυτή η ομόθυμη παραπομπή λογίων και λαϊκών στον ύπνο δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ότι κάποιοι εγκέφαλοι συλλαμβάνουν και ανταποκρίνονται σε μεγάλη γκάμα ερεθισμάτων και κάποιοι σε μικρότερη  ή μηδαμινή κλίμακα, σα να βρίσκονται σε κατάσταση υπνηλίας, σε νάρκη.
...


Τον βλάκα παραμονεύει η έκπληξη.
Από τα πρώτα νηπιακά του βήματα ως τα σερνάμενα στερνά ακούει διαρκώς "πρόσεξε". Μα σε έναν κόσμο επαναλαμβανόμενο έως πλήξης, όπου όλα έχουν ξαναγίνει, ξαναειπωθεί και ξαναϊδωθεί, ξανά και ξανά, ο χάσκας δεν το παίρνει το μάθημα, κατά το χαριτολόγημα του Σαμφόρ, ο βλάκας ζει απερίσκεπτα σε έναν κόσμο που δεν ξέρει, όπως οι μύγες δεν ξέρουν φυσική ιστορία. Για τον φυρόμυαλο τίποτα δεν είναι αναμενόμενο και κάθε τόσο χάσκει σαν να ακούει για πρώτη φορά ότι οι πολιτικοί τα πιάνουν, αντρόγυνα αλληλομισούνται και ανήλικα βαράνε ενέσεις. Κάθε φορά αιφνιδιάζεται, εκπλήσσεται, πανικοβάλλεται: "αλήθεια;", "δεν το πιστεύω", "έγινε τέτοιο πράγμα;", "έπεσα από τα σύννεφα". Αν, δε, γίνει καμιά στραβή που αφορά τον ίδιο, νιώθει άτυχος και αδικημένος : "μα να μου συμβεί εμένα αυτό;", "που να το φανταστώ;" για να εισπράξει το σύνηθες: "καλά, εσύ που ζεις;", "τώρα ήρθες στη γη;" και ενίοτε το χαιρέκακο "ας πρόσεχες".


Το δίποδο αποδείχτηκε άτιμο πλάσμα. Παρά τη μεγαλειώδη νοητική του σκεύη, καμία θρησκεία, ιδεολογία, φιλοσοφία, τέχνη, ηγεσία, πολιτισμός, πολίτευμα δεν κατόρθωσε να αλλάξει ούτε τρίχα στον πυρήνα της ύπαρξης του και παραμένει υποταγμένο στη ζωώδη φύση του. Τα ίδια αρχέγονα ένστικτα και συναισθήματα του κυνηγού - τροφοσυλλέκτη της στέπας επιβιώνουν απαράλλαχτα στα πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας, στους ήρωες του Σέξπιρ, του Ντοστογιέφσκι, του Φόκνερ, του Κιούμπρικ και στο ανήλικο της Νεμπράσκα που μπουκάρει οπλισμένο στο σχολείο και καθαρίζει στα τυφλά τους συμμαθητές του. Από όποια βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας κι αν επιθεωρεί ο άνθρωπος ορίζεται πάντα από την εγγενή επιθετικότητα που του επέτρεψε να κυριαρχήσει, ωμή και απροκάλυπτη στα πρώτα στάδια της εξέλιξης του, καλυμμένη, υποβόσκουσα και φτιασιδωμένη στις εποχές του πολιτισμού: "ενώ οι πρωτόγονοοι αλληλοεξοντώνονταν, οι πολιτισμένοι αλληλοεξαπατώνται" (Σοπενάουερ).


Το δόγμα της ζωής είναι γνωστό από τότε που το πρώτο δίποδο σκότωσε ένα άλλο για να του αρπάξει τη λεία, το απροκάλυπτο "άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις" ήταν όρος επιβίωσης πολύ προτού ο Όμηρος μας προσφέρει την εκλέπτυνση: "Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων" (ιδίως το δεύτερο που σε καλεί σε συνεχή μάχη). Και οι μεγάλοι ψυχογιατροί τα ίδια λένε: ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή αναμέτρηση με τους άλλους, κάθε άνθρωπος προετοιμάζεται για επίθεση και άμυνα. Αλλά το μόνο πλέον θήραμα του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος (homo homini lupus). Ένας λύκος με λουρί πολιτισμού που το σπάει με κάθε ευκαιρία: φόνοι, αρπαγές, βιασμοί, ληστείες, πόλεμοι, πυρπολήσεις, λεηλασίες, υποδουλώσεις, αποικιοκρατία, Ιερά Εξέταση, εθνοκαθάρσεις, κρεματόρια, γκουλάγκ, Γκουαντανάμο. Αν αυτή η αλόγιστη επιθετικότητα απαντάει, όπως λένε, στο ένστικτο της απόκτησης, ο Τζένγκις Χαν, ο Τάρας Μπούλμπα και ο Αττίλας είναι σήμερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες στις λίστες του Forbes.


Το δίποδο ζει για πάρτη του.
η πρωταρχή και η ουσία του ανθρώπου είναι η βούληση (θέληση, επιθυμία) και η νόηση είναι το μέσο για την πραγματοποίηση της. Η μόνη πραγματική θεότητα είναι ο εαυτός του: το παιχνίδι, η διασκέδαση, η αγορά ειδών, η συκοφαντία, η εξαπάτηση, ο φόνος, η κλοπή, ο ατομικός καλλωπισμός, η ερωτική πράξη και όποια άλλη ενέργεια ή πράξη του στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική του ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Που σημαίνει ότι είμαστε τα "θέλω" μας, το Εγώ μας, ο σκοπός μας, και το εργαλείο για να πετύχουμε αυτό που κάθε φορά θέλουμε είναι το μυαλό μας. Το τι θέλουμε είναι πρόδηλο: "όλοι γεννηθήκαμε στην Αρκαδία" (Σίλερ) και περιμένουμε να ζήσουμε με ευτυχία, λουσμένοι όλες τις χαρές, τις ανέσεις και τις απολαύσεις του κόσμου. Βέβαια, η δυστυχία που δέρνεται μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας είναι δεδομένη, ο Φρόιντ μας έκλαιγε από νωρίς: "το Υπερεγώ εκδίδει μια εντολή χωρίς να ενδιαφέρεται αν το άτομο μπορεί να την εφαρμόσει".






Αποσπάσματα απο το Εγχειρίδιο Βλακείας του Διονύση Χαριτόπουλου
To Be Continued

NINA SIMONE- "DON'T LET ME BE MISUNDERSTOOD" (1964)

30.5.10

Θλιμμένος Τσαρλατάνος


Ντύνεσαι τσαρλατάνος για να γελάσουμε
και κατορθώνεις να χαλάσεις το μακιγιάζ σου με τόση ειλικρίνεια!
Γι' αυτό οι Αποκριές είναι η πιο αληθινή σου έκφραση...
Προβάλεις στο κουστούμι σου τον ψεύτικο εαυτό σου...
Ανάμεσα σε τόσους μασκαράδες ποιος θα σ'αναγνώριζε;
Κάποιοι εμμένουν όμως στην λεπτομέρεια...






Κοινός Παραλογισμός

Ο παραλογισμός είναι άραγε εξίσου κοινός με την κοινή λογική;


12.3.10

Film Noir


Βυθίζομαι...
Πιάνω ξανά μολύβια να ξεχυθεί το μαύρο… να γεμίσει το χαρτί.
Μια θλίψη πλημμυρίζει τον καμβά κι απλώνεται σ’ ολόκληρο το εγώ μου….
Πόσο χρήσιμος θα 'ταν ένας θεός τώρα…
Πόσο χρήσιμη μια ελπίδα…
Κάτι να πιστέψω σθεναρά, κάτι για να ελπίζω….
Μια κίνηση, ένα νεύμα, μια κουβέντα…
Θα ήταν πιο εύκολα σε μια άλλη αγκαλιά, σε μια αγκαλιά άλλου γένους.
Γένους αρσενικού, γένους ισχυρού.
Όλα στο μυαλό μου είναι…
Εκεί είναι το φταίξιμο.
Στο μυαλό και τα μολύβια μου…
Στην εμμονή τους να’ ναι πάντα μαύρα…
Ίσως γιατί δεν ξέρω να δουλεύω με χρώματα…
Τα φοβάμαι τα χρώματα…
Για αυτό μ’ αρέσουν και τα film noir
Δε με τρομάζουν…
Άσχημη συνήθεια η απουσία χρωμάτων
Συνηθίζει το μάτι...
Επιλέγει να βλέπει μόνο το άσπρο ή το μαύρο…
Ποτέ και τα δύο μαζί.
Ή το μαύρο ή το άσπρο.
Ο συνδυασμός τρομάζει…
Αποδεικνύει ότι υπάρχει κι άλλο χρώμα…
Και τα χρώματα με τρομάζουν…
Για αυτό προτιμώ τα film noir
24.09.07
22:10

9.3.10

Γραπτώς


Είσαι ένα σώμα δίχως περίγραμμα
Είσαι μονάχα η Αύρα σου...
Ούτε την Όψη, ούτε τον Ήχο σου δε γνώρισα,
Μα ευτύχισα να νιώσω τα ρίγη σου ανάμεσα στις Λέξεις...


Χρώμα


Αυτό το γκρίζο μας ανήκει...
Κοίτα!
Ταίριαξε ο Ουρανός με την Θλίψη μας.


Οι Παύσεις




Κι ύστερα οι Σιωπές σου γίνονται νότες,
γίνονται πλήκτρα στο πιάνο που εγώ δεν πατάω
από Φόβο,
γίνονται Μουσική που την καρδιά μου ξεχειλίζει...
Οι Παύσεις σου σημάδια μαύρα στις πέντε γραμμές μου.
Τα "Μη" σου είναι πάντοτε μι μινόρε
Κι οι Στίχοι μας δεν γράφτηκαν ποτέ...
(Μα η Μουσική μας δεν χρειάζεται λόγια...)