12.3.10

Film Noir


Βυθίζομαι...
Πιάνω ξανά μολύβια να ξεχυθεί το μαύρο… να γεμίσει το χαρτί.
Μια θλίψη πλημμυρίζει τον καμβά κι απλώνεται σ’ ολόκληρο το εγώ μου….
Πόσο χρήσιμος θα 'ταν ένας θεός τώρα…
Πόσο χρήσιμη μια ελπίδα…
Κάτι να πιστέψω σθεναρά, κάτι για να ελπίζω….
Μια κίνηση, ένα νεύμα, μια κουβέντα…
Θα ήταν πιο εύκολα σε μια άλλη αγκαλιά, σε μια αγκαλιά άλλου γένους.
Γένους αρσενικού, γένους ισχυρού.
Όλα στο μυαλό μου είναι…
Εκεί είναι το φταίξιμο.
Στο μυαλό και τα μολύβια μου…
Στην εμμονή τους να’ ναι πάντα μαύρα…
Ίσως γιατί δεν ξέρω να δουλεύω με χρώματα…
Τα φοβάμαι τα χρώματα…
Για αυτό μ’ αρέσουν και τα film noir
Δε με τρομάζουν…
Άσχημη συνήθεια η απουσία χρωμάτων
Συνηθίζει το μάτι...
Επιλέγει να βλέπει μόνο το άσπρο ή το μαύρο…
Ποτέ και τα δύο μαζί.
Ή το μαύρο ή το άσπρο.
Ο συνδυασμός τρομάζει…
Αποδεικνύει ότι υπάρχει κι άλλο χρώμα…
Και τα χρώματα με τρομάζουν…
Για αυτό προτιμώ τα film noir
24.09.07
22:10

9.3.10

Γραπτώς


Είσαι ένα σώμα δίχως περίγραμμα
Είσαι μονάχα η Αύρα σου...
Ούτε την Όψη, ούτε τον Ήχο σου δε γνώρισα,
Μα ευτύχισα να νιώσω τα ρίγη σου ανάμεσα στις Λέξεις...


Χρώμα


Αυτό το γκρίζο μας ανήκει...
Κοίτα!
Ταίριαξε ο Ουρανός με την Θλίψη μας.


Οι Παύσεις




Κι ύστερα οι Σιωπές σου γίνονται νότες,
γίνονται πλήκτρα στο πιάνο που εγώ δεν πατάω
από Φόβο,
γίνονται Μουσική που την καρδιά μου ξεχειλίζει...
Οι Παύσεις σου σημάδια μαύρα στις πέντε γραμμές μου.
Τα "Μη" σου είναι πάντοτε μι μινόρε
Κι οι Στίχοι μας δεν γράφτηκαν ποτέ...
(Μα η Μουσική μας δεν χρειάζεται λόγια...)