Εμπιστοσύνη

Είδα ξανά το πρόσωπο που αγαλιάζει, το βλέμμα που λιώνει τους πάγους ...
Άγγιξα τη θεία δύναμη της αγάπης και ξέχασα όλα τα άσχημα που μου'χε στείλει η Τύχη.
Ευτύχησα να κλέψω δυο στιγμές και μου είναι αρκετές για να περιμένω το χαμόγελο Σου να απευθυνθεί ξανά σε μένα...

Άργησα, μα είμαι εδώ πια.

Το ξέρω...περίμενες πολύ κι υπέμεινες περισσότερα κι η συγγνώμη δεν φτάνει.
Μα μπήκε η Άνοιξη πια...κι η ευωδιά του μέλλοντος παραμερίζει κάθε γκρίζο.

Κοίτα με...κι αν δεν δεις πως αναβλύζει ο έρωτας, τότε άσε τα πάντα πίσω σου.
Κοίτα με...κι αν δεν δεις την σιγουριά που χρειάζεσαι, τότε φύγε.
Κοίτα με...
Αν μπορείς να με δεις, θα με αναγνωρίσεις.
Κι ας μην είχες προλάβει να με γνωρίσεις πριν απ'όλα...

Είμαι εδώ πια... ικανή να προσφέρω τα πάντα, να σε προσέξω σαν παιδί, να σε λατρέψω ευλαβικά, όπως λατρεύονται οι ερωτευμένοι...

Εμπιστεύσου με...

spechless

No words to speak...
Standing speechless observing the cold surrounding me...
Eyes shut, my hands in my pockets...
I miss you...
I can hear your voice, I can feel your absence...
I can still remember your body next to mine...

Another Point Of View

Αργω-ναυτική Εκστρατεία

Πυθίες με χρησμούς πάντα διφορούμενους...
Μασημένες δάφνες φτύνονται  καταγής..
Εκστατικές κραυγές και άναρθρα ψελίσματα...
Ερμηνίες κατά το δοκούν...
Τα ξύλινα τείχη για σένα είναι καράβια...
Δελφικό τοπίο με καπνούς και αναθυμιάσεις... ένας σκύλος χορεύει στο ταβάνι...
Ο Αθάμας παραπλανήθηκε...Ως άλλη Νεφέλη θα σώσεις τα παιδιά σου...
Για μένα το κρύο στα δάχτυλα καθώς καπνίζω κοιτάζοντας μόνη την θάλασσα. 
Απ'το λιμάνι ξεκινάει η Αργώ.. κι εγώ ταυτίζομαι με τη Μήδεια...

Τελευταία Αναχώρηση

Το μέλλον δεν έχει πληθυντικό αριθμό...

Η θέα έξω απ’το τζάμι θα ‘πρεπε να σου ανήκει...

Το κρεβάτι θα ‘πρεπε να θέλει καινούργια σεντόνια και τα φλυτζάνια πλύσιμο..

Αυτή η αναχώρηση δεν έχει άφιξη...

Δε σε είδα ποτέ να έρχεσαι, δε σε είδα να φεύγεις...

Δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα απο σένα...

Πότε θα ‘ρθεις; 

Ξύπνημα πριν χτυπήσει το τηλέφωνο...

Καφές σκέτος για να τον μοιραστώ μαζί σου...

Για να μου θυμίζει οτι λείπεις...

Συνηθισμένες κινήσεις... τίποτα δεν έχει αλλάξει και σήμερα...

Τίποτα;

Τότε γιατί νιώθω άδεια;

Δουλειά, σπίτι, τυπικότητες...

Όλα ως είχαν πάντοτε...

Όλα;

Τότε γιατί νιώθω έλλειψη;

Έφερα την κιθάρα...

Που είσαι;

Άλλη μια φυγή...

Εξαϋλώσεις εκφερώμενων κτήσεων...
Αναληθείς επιθυμίες που ξεθωριάζουν εν τη μια νυκτί...
Ανατολές αγκαλιά με την ανάγκη και μεσουρανήματα με αποδιωχμούς.
Όταν το φως είναι πολύ βλέπεις καλύτερα ή σε στραβώνει;
Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Σου έλειψε το κρυφτό;
Αγαπημένη μου ατάκα παραμένει το "Φτου ξελευθερία για όλους"...
Ώρα να παίξουμε κηνυγητό...βαρέθηκα να τα φυλάω κι ύστερα να σε ψάχνω... κι άλλωστε εγώ δεν έχω άλλες κρυψώνες... Όπου κι αν πάω θα με βρεις!
Αλλά εσύ προτιμάς πάντα να κρύβεσαι κι όχι να ψάχνεις...
Κι αν συμφωνήσεις να αλλάξουμε παιχνίδι και τρέξω να σε πιάσω, μόλις πλησιάσω θα φωνάξεις: "αγαλματάκια ακούνητα..."
Κι έτσι θα μείνω πάλι με το άγγιγμα μετέωρο, μισοφτασμένο...
Μεγάλωσες πια! Δε βαρέθηκες να παίζεις;
Σου παραχωρώ κι αυτήν τη νίκη...εγώ λαχάνιασα και κάθομαι να πάρω ανάσα...

Εν Παρόδω...

Εν παρόδω οι αποφάσεις στριμώχνονται εντός παρενθέσεων ως επεξήγησεις στρεβλωμένων αναγκών...
Γυμνά πέλματα σε λιθόστρωτο και τριγμοί στα δόντια που παραμένουν σφιγμένα...
Η απουσία αν γραφτεί με άλφα κεφαλαίο θα είναι πιο έντονη κι έτσι προτιμώ να υποτιμάω, να υποβιβάζω, να κρύβομαι, να αποφεύγω, να σιωπώ, να χάνομαι...
Μετακομίζω τη θλίψη μου και γιορτάζω τα καρναβάλια!
Την Κυριακή θα ανοίξω σαμπάνια να χαρείτε όλοι οι φίλοι με την χαρά μου!
Ως τότε θα κυκλοφορώ με τις πυτζάμες απρόθυμη για όλα...
Κι εσύ τα έχεις όλα καταλάβει και δε ζητάς τίποτα...
Ευγνωμοσύνη λέγεται αυτό που σου οφείλω ή αλήθεια;
Κι η ανάγκη στιγμών φευγαλέων όπου τ' άρωμα σου δε σου ανήκει πια διογκώνεται...
Για λίγο μου άνηκες...ύστερα πάλι έφυγες...
Για το καλό και των δυο μας...

Ο χαμένος τα παίρνει Όλα!

Φουλ του Άσσου!
1-1-11
Δυνατό χαρτί και θα παίξω τα ρέστα μου σ'αυτήν την παρτίδα!
"...Τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.
Ο  χαμένος τα παίρνει όλα!"

Αναδιάρθρωση

Πνευματική αγυρτεία σε παλλόμενα σώματα...
Ξεριζωμένα όργανα ψυχορραγούν τριγύρω...
Φωνές ξένων, περαστικών, ο σκύλος δίπλα κλαίει γιατί ζηλεύει.
Σβήσε το φως, σε θέλω εδώ απόψε...
Σε μια νύχτα παράλυτη όπου ακρωτηριασμένα αγάλματα αναζητούν συγκρότηση...
Να σε βλέπω μες το σκοτάδι ελεύθερα χωρίς να ξέρεις να κρυφτείς...
Αύριο μπορεί να ντρέπεσαι, να εξαφανιστείς!
Ακέφαλη και δίχως χέρια προτάσσεις τα στήθη σου,
σαν προτομή μαρμάρινη προβάλλεις το εγώ σου...
Κοιτάς με υπεροψία και ύφος αγέρωχο κι ας σ'έχουν χέσει χιλιάδες περιστέρια...
Τάχα μου οι γύρω δεν καταλαβαίνουν...
Θαρρείς πως έτσι δε μπορείς να πεθάνεις, πως κοιτάζωντας αφ' υψηλού είσαι πάντα από πάνω...
Εις μάτην παλεύεις!
Η αυτοκρατορία του "πρέπει" σου κατέρρευσε...Κάποιος κατόρθωσε και είδε...
Πάνω απο σένα υπάρχουν οι ανάγκες σου, η ύλη σου δεν είναι αδιάσπαστη...
Ήρθε η ώρα να σκύψεις ν' ακούσεις τον ψίθυρο του παιδιού με τα μελαγχολικά μάτια...
Ξέχνα την ηθική που σου 'μαθαν...
Είμαι εδώ!

Οδός Κλειστή

Κηφισίας μετά τα μεσάνυχτα...

Προοπτική πίσω από τζάμι που το πλένει νερό βρόμικο..

Απ’την άλλη μεριά υπάρχουν φώτα. Φώτα που δε μπορώ να δω καθαρά.

Φώτα κόκκινα που μου θυμίζουν πόσο μπουρδέλο είναι η ζωή μου...

Η βροχή στάζει τώρα στο πρόσωπο μου.

Νιώθω την γεύση της λάσπης και ξέρω πως δεν είμαι φτιαγμένη από χώμα.

Είμαι χώμα! 

Έδαφος στέρεο για να πατήσουν όλοι επάνω του...

Έδαφος διαβρωμένο πιά, όλο λακούβες...

Έναν οδοστρωτήρα χρειάζομαι, να τα ισοπεδώσω όλα...

Λέω να μου στείλω mail αύριο: “Οδός κλειστή λόγω έργων”, αλλά απεργούν τα πάντα μου και θα μου δημιουργήσω κυκλοφοριακό χάος και δε θα αντέξω κι άλλον κλονισμό...

xanox και στο κρεβάτι γρήγορα...