Το δίκιο όλο δικό σου...

Πέρασαν μέρες ήσυχες αυτό το καλοκαίρι.. χωρίς πολλές εξάρσεις.
Χωρίς διαμελισμένους εαυτούς και ατυχήματα.. Χωρίς καν τις σκέψεις του χειμώνα που πέρασε...
Πέρασε εύκολα ακόμη κι ο ιδρωμένος Αύγουστος μεσ' την πόλη, με ανθρώπους στηρίγματα γερά να με στηλώνουν.
Αξιώθηκα ακόμη να ζήσω κι ένα ευτύχημα τώρα στις τελευταίες ζέστες...
Έναν παλμό που είχα ξεχάσει οτι μπορεί να αντέξει η καρδιά μου..
Με το ένα χέρι, ψηλαφιστά, γιατί το άλλο χάσκει, τόλμησα να αγγίξω τους πιο κρυμμένους φόβους μου...και νιώθω πως την κέρδισα την μάχη...μα έχασα τον πόλεμο.
Τι κι αν δε μπορώ να την αρθρώσω την λέξη που κλωθογυρίζει στο μυαλό μου;
Είναι εκεί και με κάνει να γελάω με τον πόνο...
Σαν τιμωρία, στην άκρη του ματιού μου στριμώχνεται μια αλμυρή σταγόνα...μα δεν θα κυλήσει το υπόσχομαι... γιατί η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ μονάχη της, τουλάχιστον όχι σε μένα... πάντα ζητάει αντάλλαγματα η πουτάνα...
Μα έτσι που παραμένω πιστή στο να μην έχω άλλοθι, όσες εποχές και να περάσουν, δεν δίνω και συνεχίζω να αρνούμαι να δεχτώ...
Και γίνομαι λιποτάχτης και φυγόπονη και καμιά διακιολογία δε μου αξίζει...
Μεγαλόχαρα μικροπρεπές αιδοίο...
Μην με συγχωρέσεις... όχι για να μεμψιμοιρώ, δε το θέλω το ρημάδι το δράμα, αλλά γιατί έχεις το δίκιο ολόδικο σου...