Σου γράφω...

Βλέμματα που τσακίζονται από βιαστικά αντίο, αγγίγματα που έμειναν να αιωρούνται, δεν διένυσαν ποτέ την απόσταση όλη...
Οι γύρω αγκαλιάζονται άφοβα... Εσύ κι εγώ, δύο άτολμα σώματα που δεν ξέρουν πως να σταθούν.
Εσύ κι εγώ χώρια ξανά...
Άκομψοι αποχαιρετισμοί, βάρβαρα ξυπνήματα τα πρωινά κάθε Δευτέρας, χτυπήματα ελαφρά στην πλάτη στα αεροδρόμια...ελαφρά τη καρδία όλα... έτσι πρέπει!


 Στις αφίξεις παρατηρώ τις αποσκευές του κόσμου καθώς τις παραλαμβάνει... Οι περισσότεροι μιλούν στα κινητά όσο περιμένουν...εγώ το έχω κλειστό ακόμα, δε θέλω να σ'ακούσω, δε θέλω να μου λείψεις απο τώρα...
Μια κυρία κρατά μια διαφημιστική τσάντα στον ώμο, δώρο περιοδικού για την παραλία, παραλαμβάνει όμως μια Burberry βαλίτσα, απ'αυτές τις χαρακτηριστικές καρώ που βγάζουν μάτι η υποτιθέμενη αξία τους... μπορεί και να 'ναι απ'τους μαύρους... εγώ όμως επιμένω να σκέφτομαι πως είναι αυθεντική...θέλω κι άλλα κοντράστ να κάνουν παρέα στο δικό μου... μπορεί να είναι και η ίδια κυρία του post που διαβάσαμε τις προάλλες με την διαφημιστική τσάντα και την εμμονή στο ακριβό άρωμα...Ή η γυναίκα του κυρίου με την BMW που μένει σε προσφυγικό χαμόσπιτο στον Ασπρόπυργο...
Θα ήταν ωραία σύμπτωση! Θα ταίριαζαν σαν ζευγάρι... Αρκεί η Burberry βαλίτσα να ήταν αυθεντική.


Έξω βρέχει δυνατά...
Σκέφτομαι κάτι που είχα πει σε μια πρώην σχέση μου...
"Τούτη η βροχή είναι γιατί σ'αποχωρίζομαι"
Του κολλάω μια άλλη σκέψη μου για έναν άλλον έρωτα...
"Ταίριαξε ο Ουρανός με την Θλίψη μας"
Μάλλον είμαι ανίκανη να βρω καινούργιες λέξεις να ταιριάξω...
Ντρέπομαι να λέω τα ίδια...οπότε δε μιλάω πολύ.
Είναι άραγε έτσι κάθε φορά που ερωτεύεσαι;
Σε στοιχειώνουν οι κουβέντες που έλεγες αλλού και μιλάς όλο και λιγότερο κάθε φορά;
Μέρες μετά με ρωτάς από που κόλλησα μια έκφραση...κατάπια την γλώσσα μου... Τι να πω;
Ντράπηκα. 


Ώρες νωρίτερα ή μέρες πριν απο κάθε αποχωρισμό...
Η κλειστή πόρτα είναι χαμόγελο,βλέμμα έντονα επίμονο, ιδιωτικό, ζεστά σκεπάσματα, αχνιστός καφές, έξω βροχή και εγώ να σου διαβάζω...
Είναι η βόλτα στο κέντρο, ο καφές με τους φίλους μου, οι φίλοι σου που τους περιμένεις για να περάσουμε παρέα το Σαββατόβραδο.Τα τακούνια των παπουτσιών σου που ακούγονται πάνω κάτω στον διάδρομο ενώ εγώ καπνίζω στο μπαλκόνι. Είναι η καθόλου διακριτική παρουσία του cookie monster που κυκλοφορεί στο σπίτι σου. Το γέλιο που μας βγαίνει αυθόρμητα...Είναι η ζωή μαζί σου... δίχως πολλά λόγια! Όπως το'χες πει... Quality time... 


Η κλειστή πόρτα είναι τα ρολόγια μας δίχως τους δείκτες τους...