Χριστουγεννιάτικο Δώρο Εν Μέσω Καύσωνα

Ήταν και τότε Τετάρτη, ακριβώς μια μέρα σαν τη σημερινή...
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού είχαν κάνει την εμφάνιση τους, όχι βέβαια τόσο έντονα όσο φέτος αν θυμάμαι καλά...
Το συναυλιακό καλοκαίρι άρχιζε...
Το θέατρο Βράχων γέμιζε σιγά σιγά...
Το κοινό εταιρόκλητο, δίχως εμφανών τουλάχιστον συνδετικών κρίκων...
Φαίνεται πως το ταλέντο όταν βρίσκεται, τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης...κι αυτό είναι το σωστό άλλωστε!
Η διάθεση καλή, το θέατρο υπεργεμάτο και η αναμονή άξιζε τον κόπο όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων...
Ένα παιδί κατακλύζει την σκηνή...
Ένα παιδί που δεν πιστεύει στα μάτια του...σαν μόλις να είχε ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο που ζητούσε κάθε χρόνο και πεισματικά δεν ερχόταν ποτέ...
Για μένα μόλις είχε αρχίσει ένα ταξίδι σ' όλες μου τις αισθήσεις και τα συναισθήματα...
Αν κάτι μας είχε συγκλονίσει στην περσινή συναυλία της Μόνικα στο θέατρο Βράχων ήταν η γλύκα και η παιδικότητα της...πέρα απ'τη μουσική και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής της, πέρα απ'την ικανότητα της να εναλλάσσει τις διαθέσεις του κοινού, όσοι την βλέπαμε ζωντανά για πρώτη φορά πάνω στην σκηνή είχαμε την αίσθηση πως ένας πραγματικός καλλιτέχνης που πατάει γερά στη γη και είναι ευγνώμον για αυτό έκανε μόλις την εμφάνιση του σε μας...
Ντροπαλή και διστακτική, αθώα και αβέβαιη, γλυκά μελαγχολική κατάφερε μ' έναν περίεργο τρόπο να γίνει ερωτεύσιμη...
Κι ο "έρωτας" αυτός έχει κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο κι απόψε αναμένεται να αναζωογονηθεί..


Έτσι λοιπόν δημιουργούνται προσδοκίες, που ευτυχώς ο πολυαναμενόμενος δίσκος όχι μόνο δεν κατέρριψε με το άκουσμα του, αλλά δημιούργησε ακόμη περισσότερες... Κι έτσι μπορώ κι εγώ απόψε να περιμένω σαν μικρό παιδί ν' ανοίξω και πάλι το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου εν μέσω καύσωνα...
Και για να είμαι ειλικρινής η κρυφή μου ελπίδα να είναι ισάξιο με το περσινό δεν κρύβεται με κανέναν τρόπο...


Ραντεβού λοιπόν το βράδυ στο Λυκαβηττό...
Σας κλείνω το μάτι συνωμοτικά γιατί τέτοιες συναυλίες απαιτούν ένα είδος μύησης...