Και 'γω η ίδια απορώ γιατί έχω την ανάγκη να γράφω σ' ένα Blog και να περιμένω σαν μικρό παιδί τον πρώτο αναγνώστη ή το πρώτο comment...
Μάλλον έχει να κάνει με την ανάγκη να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και να τυγχάνουμε της κατανόησης των άλλων.
Είναι κάπως ιδιαίτερα τα πράγματα πλέον...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσα αντί να γράφω...
Μιλούσα με φίλους, με γνωστούς και πολλές φορές μ'αγνώστους.
Τώρα οι καθημερινές μου συνομιλίες έχουν έναν βασικό περιορισμό στην θεματολογία τους, η οποία δεν είναι άλλη απ'το χρήμα και την έλλειψη του...
Συχνά πέφτω κι εγώ στη λούμπα και περνάει το 24ωρο χωρίς να έχει περάσει άλλη σκέψη απ'το μυαλό μου... Ίσως γι'αυτό πιέζω τον εαυτό μου να γράψει. Είναι ένας τρόπος να εκφραστούν τα ανείπωτα, όσα δεν πρόλαβα να σκεφτώ ή δεν είχα που να τα πω...
Κάποτε (κι όχι πολύ παλιά) μιλούσαμε με τους φίλους, τους γνωστούς και τους αγνώστους για πολλά, η τιμή της βενζίνης, ο Φ.Π.Α, ο φόρος εισοδήματος, οι τιμές στο σούπερ μάρκετ ήταν απαρατήρητα, οι μαμάδες μας ήταν γραφικές που εκτονώνονταν με φωνές στη θέα ενός λεκέ ή μιας ζημιάς κι οι μπαμπάδες φιλόδοξοι ή υπερβολικοί ή αδιάφοροι που έλειπαν μονίμως στη δουλειά κι εμείς ελεύθεροι κι ωραίοι μες την άγνοια και την αφέλεια μας συζητούσαμε για τέχνη και πολιτική, για επαναστάσεις που ελπίζαμε και νομίζαμε ότι φροντίζαμε να γίνουν, για ταινίες, θέατρα, νέους δίσκους, συναυλίες, βιβλία, μαθήματα, εξεταστικές, αμφιθέατρα, βόλτες, εκδρομές, συνελεύσεις...
Μου'χει λείψει αυτή η ακατάσχετη φλυαρία, οι αμπελοφιλοσοφίες ορμόμενες από την κατανάλωση μπύρας σε κάποια πλατεία μέχρι πρωίας.
Μου'χει λείψει η απαλλαγή λόγω ηλικίας...
Οι κιθάρες, τα μπουζούκια, οι λύρες ακόμα και το ασύνηθες κλαρίνο που μερικές φορές είχαμε στην παρέα..
Και κυρίως η παρέα!
Απομονωθήκαμε πολύ...και φτάσαμε να συζητάμε για τα θέατρα, τις ταινίες, τις συναυλίες που ΔΕΝ είδαμε, τους δίσκους που ΔΕ μπορούμε να αγοράσουμε, τα βιβλία που ΔΕΝ χαρίσαμε...
Χάσαμε το δάσος και μας έμεινε το δέντρο και τώρα θέλουμε να κρεμαστούμε σ'αυτό...
Στην αυλή μου έχω γκαζόν...
Τις Κυριακές πια καλώ φίλους, γνωστούς κι αγνώστους να μαγειρέψουμε όλοι μαζί, να φάμε και να μιλήσουμε, γιατί το δέντρο που μου' μεινε δε θέλω να' ναι του Ιούδα...το θέλω για σκιά στα πικ νικ μου!
Καλημέρα!
μπορώ τα μόνα παράπονα που θα κάνω να είναι γιατί μου κρύβετε τον ήλιο.. και μόνο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήτις καλημέρες μου
(αυτή η οποία λιάζεται συνήθως στον κήπο σας)
Υπόσχομαι η διαδικασία φωτοσύνθεσης να μην διακοπεί ουδέποτε ξανά από την παρουσία πεινασμένων λαχανοντολμαδοτυλιχτών... Θα φροντίσω να εξασφαλίσω συνεχή παρουσία του ήλιου και ίσως μια αιώρα για να λιάζεστε πιο αναπαυτικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήαρκεί να έχετε μαζί και την καινούργια σας κιθάρα!
εύχομαι μόνο αυτό το δέντρο που μας έμεινε να είναι αιωνόβιο γιατί θα μας πάρει κανέναν αιώνα να συνέλθουμε ως έθνος..Αλλά ας αφήσω την γκρίνια για τους ειδικούς....όλα καλά θα πάνε θα το αντέξουμε κι αυτό εδώ αντέξαμε τόσους κλέφτες τόσα χρόνια...να είμαστε καλά μόνο αυτό είναι αρκέτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτόματη σκέψη κι ας την καταγράψω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν, όντως, παραμένει ένα δέντρο στην αυλή, είναι, θαρρώ, αρκετό, για να συγκεντρώσει τα βλέμματα περαστικών. Ενστικτωδώς ή όχι, ο άνθρωπος είναι λάτρης του αληθινού, του αυτοφυούς, του αυτόφωτου, του αναπτυσσόμενου. Δέντρα ή δάση με σκιά ικανή να τον παρηγορήσει πάντα τα θυμάται. Σκιά φιλόξενη και στοργική για κείνον και τη θλίψη του είναι, θαρρώ, μια μνήμη αγιασμένη. Γιατί το μόνο που δεν ξεχνάει κανείς είναι το συναίσθημα ότι αγαπιέται! Eva.