19.7.10

Αποστάσεις Ασφαλείας



Τα σώματα ευκόλως μπορούν να μένουν χώρια.
Μα οι σκέψεις διαφεύγουν πάντα του ελέγχου...
Κι οι αποστάσεις τελικώς ποτέ δεν τηρούνται.
Ίσως γι'αυτό θα 'ταν καλύτερα να κερδίζει η Άρνηση τον αγώνα με την Επιθυμία.
Γιατί η Επιθυμία ποτέ δεν αρκείται στη νίκη της...επιζητά πάντα για τρόπαιο μέχρι και την ψυχή του ηττημένου....
Ενώ αντίθετα η Άρνηση είναι αυτάρκης...
Οι απώλειες ποτέ δεν είναι μόνο παράπλευρες...
Κι ύστερα ακολουθεί το αίσθημα της Ενοχής
Κι αυτό γιατί απλώς Πόθησες
Δυστυχώς όμως κάτι που δε μπορούσε να σου ανήκει...
Έτσι, φθάνεις να εύχεσαι να είχες αφήσει την Άρνηση να νικήσει την Επιθυμία σου...
Μα τελικά όλα είναι θέμα ιδιοκτησίας...
Πόθησες κάτι που δε μπορούσε να σου ανήκει...
Κι έτσι κατάφερες να είσαι ηττημένος...
Όσο γι'αυτό που πόθησες;
Δεν ανήκει πλέον πουθενά...
Ούτε στον ίδιο του τον εαυτό...
Γι'αυτό κι οι Ενοχές θα παραμένουν...

7 σχόλια:

  1. Μαριάννα Λαζάρου20 Ιουλίου 2010 στις 3:04 π.μ.

    Το μόνο που μας μας ανήκει πραγματικά όσο ζούμε είναι ο εαυτός μας και οι πράξεις του , τίμιες ή σκάρτες. Αυτές είναι η μόναδική μας περιουσία και μας προσδιορίζουν ποιοτικά .
    Οι αληθείς τύψεις δεν εξευμενίζονται με κακότεχνα στιχάκια αυτολύπησης, που ζητιανεύουν λίγη προσοχή. Η πραγματική ενοχή δεν κραυγάζει , ούτε αποζητά την εξιλέωση, υπομένεται σιωπηλά. Όλα τα άλλα εδώ που γράφεις, είναι ένα μπανάλ μελόδράμα που παίζεται με την ελπίδα να αποσπάσεις δια της κλάψας ό,τι δεν κατάφερες να πάρεις ώριμα και για να βιώσεις εντονότερα τον προσωπικό σου μύθο. Live your myth on your knees...

    Ντρέπομαι να στείλω στον διάολο κάτι τόσο “λίγο” και γί αυτό δεν θα το κάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή Μαριάννα,

    Κατ'αρχήν να σε ευχαριστήσω που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις και να σχολιάσεις το post μου.
    Δε μπορώ παρά να δεχθώ την άποψη σου,άλλωστε ζητήματα όπως οι τύψεις, η επιθυμία ή η άρνηση είναι καθαρά υποκειμενικές έννοιες και ερμηνεύονται πάντα κατά το δοκούν...
    Επέτρεψε μου μόνο μια μικρή παρατήρηση:
    Error a culpa vacat.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αγαπητή μαριάννα, μας αυτοπαρουσιάστηκες...το αλφάδι στρώθηκε στα εκατομμύρια χρώματα...

    δεν ελέχθησαν «τύψεις», γιατί προφανώς δεν υπάρχουν...όλα οφείλουν να μετουσιώνονται το πρωϊ, με τον καφέ, χωρίς εναντιώσεις...διαρρήξεις...

    απολύτως αγαπητικό, υγιές και ζητούμενο...τα άλλα σου είναι, απλώς, έλλειψη επιλογών και συνάμα ίχνη «μυθικής» κόπωσης...


    υ.γ. ευτυχώς που η ντροπή διατελεί- εν αναστατώσει- «αληθής» και αλάνθαστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για τις τόσο αντικρουόμενες απόψεις επί του θέματος αυτού,
    κομμάτια από τις τελευταίες σκέψεις ενός μεγάλου
    (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)
    ίσως εκφράζει καλύτερα τις ψυχές μας:

    ....Εμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί....Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι....Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει....
    ....Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωή....Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
    ....Θεέ μου αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος
    ....Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρησε με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
    Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

    That’s_Life (Σε ευχαριστούμε κύριε Μάρκες. Αντίο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητή That's Life,

    Σεβαστά όσα γράφει ο Μαρκές στην επιστολή του, αλλά μου αφήνουν την ίδια αίσθηση που μου άφηνε η ανάγνωση του Μπουσκάλια όταν ήμουν 15...
    Γλυκανάλατες, καθησυχαστικές νουθεσίες που πολλή ανάγκη έχουμε κατά καιρούς, που αν όμως τις βρίσκαμε συγκεντρωμένες σ'έναν άνθρωπο ως στάση ζωής θα τον τοποθετούσαν απευθείας στην σφαίρα του ιδεατού ή και του ηλίθιου.
    Τέτοια ανωτερότητα, καλοσύνη, αγνότητα προϋποθέτει ζωή σε γυάλα... στον έξω κόσμο εκτός απ'τις αγνές προθέσεις υπάρχουν και πολλά που δε μας κάνουν περήφανους...λάθος επιλογές, συμπεριφορές, πράγματα που μετανιώνουμε, κουβέντες που δεν έπρεπε να πούμε αλλά ο εγωισμός μας μας επέβαλλε ή και κουβέντες που έπρεπε να πούμε και παραλείψαμε...είναι πολλά αυτά που μπορούν να γεννήσουν τύψεις και τα οποία ουδείς μας δε μπορεί να αποφύγει.
    Δυστυχώς, δε ζούμε στον αστερισμό της Παρθένου...τα σεντόνια μας λίγο ή πολύ είναι όλων μας λερωμένα...το πρόβλημα είναι μ'αυτούς που επιδεικτικά τα απλώνουν κιόλας κοκορευόμενοι, για να δει όλη η γειτονιά την "μαγκιά" τους και βέβαια με όσους πεισματικά επιμένουν πως η δική τους ζώνη αγνότητας δεν έχει κλειδί, οπότε παραμένουν εσαεί άσπιλοι,αγνοί κι αθώοι... κατά τ' άλλα είμαστε όλοι άνθρωποι που πληγώνουν και πληγώνονται, που ξεχνούν, που αδικούν,που...,που...,που...απλώς άλλοι μπορούν και ζουν μ'αυτό κι άλλοι πλανιούνται πλάνην οικτρά και χαϊδεύουν τα αυτάκια τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εγώ είμαι με την Άρνηση, είναι όλα τα λεφτά.
    όσο κι αν υποκρίνεται την στείρα, τα παιδιά της είναι γατιά γεννημένα χειμώνα.

    μαντεύεις ποια είμαι, ε;
    :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. http://www.youtube.com/watch?v=mUcD-tX9oss&feature=related

    απο αποσταση ασφαλειας ερχεται ενα τραγουδι που καιει τις ασφαλειες.

    κι οποιος θελει ασφαλεια να παει στην ιντεραμερικαν αλλιως να μεινει εδω...

    σε ενα καμμενο πρωινο με εν υπνωσει παραπονα που δεν μπορω να θαψω και στα φορτωνω χωρις να ξερω καν αν θελω

    ΑπάντησηΔιαγραφή