Κριτική...

Επέστρεψα έχωντας στις τσέπες απογοήτευση. Έμπλεξα την άμμο στα δάχτυλα μου και ξέμπλεξα επιτέλους τη διθυμία μου...


Κι επιτέλους χέστηκα τι θα νομίσεις για μένα!


Τα πράγματα πρέπει να λέγονται ως έχουν...κι οι απροσάρμοστοι ας προσαρμοστούν, αλλιώς ας τραβήξουν σε άλλη παραλία, μακριά και χώρια!


Η αγένεια του πληγωμένου, ο ρόλος του αθώου θύματος και ο κακός θύτης:


Μελόδραμα και μάλιστα κακό...
Η πλατεία άδειασε πριν καν τη λήξη της πρώτης σκηνής... και το τίμημα επιστράφηκε!



Η κλισέ έκβαση κάθε σχέσης τελειωμένης δε με αφορά! Ζήσε εσύ το δράμα σαν βασίλισσα της Μιζέριας!


Η αποδοχή του κακού μας εαυτού είναι ελευθερία πραγματική...Το να μην οδηγείσαι από ανάγκες για πλήρωση ιδανικών εικόνων σου χαρίζει την πραγματική εικόνα ξάστερη! Κι οι εγωισμοί ξεχνιούνται και η αυτοπλήρωση έρχεται αβίαστα και δεκάρα πια δεν δίνεις... και το μαστίγιο πετιέται στον κάδο των αχρήστων και δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για τέλος καλό, γιατί ξεκάθαρα πια μόνο οι αρχές είναι καλές....αλλά μάλλον δεν είναι για όλους εύκολη η αποδοχή του εαυτού τους και ο θεατρινισμός παίρνει και δίνει, αλλά δυστυχώς η βολή του δήθεν "καλά" περνάει... κι όλα θα αντιμετωπιστούν κάποτε...


Εύχομαι μονάχα, ο χρόνος να μην είναι αμίληκτος μαζί σου!


Εύχομαι να μάθεις να σέβεσαι, να αγαπάς εαυτόν πρωτίστως κι ύστερα υπολοίπους, να πάψεις να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από τις σχέσεις σου και να σου αρκεί ο λειψός εαυτός σου... Να μάθεις να ξεχωρίζεις και να εκτιμάς, να φέρεσαι σαν ον κοινωνικό, να συνυπάρχεις και να υποχωρείς... Εύχομαι να μην μετανιώσω περισσότερο το οτι αγάπησα κάτι από σένα... Εύχομαι να ζήσεις στην αλήθεια κι όχι στους "λευκούς" γάμους σου... Να μην έχεις ανάγκη την κοινωνική αποδοχή για να ευτυχήσεις...


Και τέλος εύχομαι να μην σε ξαναλυπηθώ...Να μην ξαναεπιτρέψω στον εαυτό μου να τον νοιάζει η εικόνα του στα μάτια σου, να μην ξανανιώσω ενοχές που υπήρξα άδικη...γιατί μάλλον δεν ήταν και τόσο αδίκως...


Σκληρή;