Αποχή...

Πίσω απο κάθε λέξη υπάρχει στεγνό ένα δάκρυ...
Μάζεψε τα και θα'χεις όλα μου τα γράμματα, όλα μου τα λάθη...
Πάει καιρός που δε μιλάω, αφήνω τους άλλους να καταλάβουν τη σιωπή μου...
Πάει καιρός που απέχω από την έκφραση, μένω ανέκφραστη και περιμένω...
Δάκρυα πλέον μόνο στο Σύνταγμα, ύστερα απ'τα δακρυγόνα....
Λύσεις δεν προσφέρω, προσφέρω μόνο το κορμί μου στην ανθρώπινη αλυσίδα που καθαρίζει την κατάντια του καιρού μας...
Κι ελπίζω, πως ξανά θα κοιμηθούμε αγκαλιά...δίχως ξυπνήματα...
Πως τα επόμενα δάκρυα θα'ναι χαράς...