Περαστικοί

Θα σε θρηνήσω όπως και όσο σου αξίζει

Θα σηκώσω τα χαλιά για να μην έχω πουθενά να σε κρύψω

Θα πάρεις την θέση σου στο πάνθεον των ανθρώπων μου

Θα αναμετρηθώ με την απώλεια

Θα εκλογικεύσω την απόρριψη

Θα αναλάβω και εκείνες τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, σαν γνήσιο τέκνο του πατρός μου

Θα ζήσω ξανά από κεκτημένη ταχύτητα

Θα ξεχάσω την γιορτή ή τα γενέθλια σου

Θα προσπερνάω τα τραγούδια στο ραδιόφωνο

Θα σταματήσω να γράφω για σένα

Θα ξεχάσω και τα όνειρα μας

Θα μάθω να ζω με ελιγμούς

Να αποφεύγω τις παλινωδίες

Θα περάσει ο καιρός και θα πιούμε έναν φιλικό καφέ στο κέντρο

ή θα σε συναντήσω τυχαία στο δρόμο

Ίσως σ’αναζητήσω ή ίσως μ’αναζητήσεις εσύ

Αν μονάχα τα ρολόγια μας ήταν συγχρονισμένα,

πόση ευτυχία θα αντιχούσε στον κόσμο μας;

Αν μονάχα είχαμε χωρέσει σ’ εκείνη την προσωπική αντωνυμία πρώτου πληθυντικού προσώπου

Αν μονάχα προλάβαινα να σε χορτάσω

Αν μονάχα γερνούσα μαζί σου…

Αν μονάχα δεν ήμασταν όλοι μας περαστικοί…

Απογευματινός καφές

Το τελευταίο μας φιλί το δώσαμε Κυριακή μεσημέρι
Είχες ξυπνήσει στο κρεβάτι μου μετά από μια σκάρτη ώρα ύπνου
Σε πλησίασα
Σε φίλησα απαλά στα χείλη κι εσύ ανταπέδωσες νυσταγμένα ή απρόθυμα
Ύστερα πήγα να σου φτιάξω καφέ
Το ίδιο βράδυ εμείς οι δυο τελειώσαμε
Κι ύστερα μίκρυναν τα "εγώ" μας για να χωρέσουν στο εμείς

Το κενό

Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, έλεγε ο ποιητής... 

Στο κενό εξαϋλώνεσαι λέω εγώ. 

Πέφτεις σ'αυτό και σε ρουφάει σαν δίνη, σε μουδιάζει και σε διαμελίζει... 

Σε περιστρέφει σαν τις σβούρες που έπαιζες όταν ήσουν παιδί, γύρω απ'τον εαυτό σου, γύρω απ'τους γύρω σου, γύρω απο το κέντρο του. 

Σε στριφογυρίζει γύρω απ'τον άξονα σου μέχρι να ζαλιστείς τόσο που θα παραδώσεις το σώμα σου ξέπνωο και μελανιασμένο. 

Σε αδειάζει, σε σκορπάει, σε διαλύει. Το κενό υπάρχει για να πέφτουμε μέσα του λέω εγώ.. Σαν το ποντίκι που αποκεφάλισες.. Αυτό που πιάστηκε στην παγίδα σου και έκλαιγε που δε μπορούσε να ξεφύγει. 

Το κενό είναι η δική σου φάκα.. Θα βγεις ή θα πεθάνεις απο συναισθηματική ασιτία;

Πύρρειος Νίκη

Σίγασα κάθε ήχο γύρω μου.

Έκανα τον αέρα να σωπάσει και την βροχή να στερέψει...

Περίμενα να σκοτεινιάσει και έσβησα όλα τα φώτα.

Κράτησα την ανάσα μου και έκλεισα τα μάτια μου...

Η μόνη σκέψη ήσουν εσύ κι ύστερα οι χτύποι της καρδιάς μου...

Έγειρα πίσω με τα μάτια ακόμη κλειστά.

Ανακάλεσα στη μνήμη μου την μυρωδιά σου.

Αυτός είναι ο μικρόκοσμος μου, όπου μέσα του χωράμε μόνο εμείς οι δυο.

Κραδαίνοντας τις σκέψεις μου αναρωτιέμαι ποιος θα φοβηθεί περισσότερο.

Εγώ ή εσύ;

Τρομοκράτες οι λέξεις που μας απειλούν..

Μικρά αθώα γραμματάκια... Καθ’όλα ύπουλα..

Απο το “γ” ως το “π” 12 τέρμινα.

Πύρρειος η Νίκη...

les perdants

Πιο θαρραλέος απ'τον νικητή ο ηττημένος, επι τας επιστρέφει απ'την μάχη κι ο Άργος δεν είναι εκεί να γλύψει τις πληγές του.

Ο ηττημένος δεν είναι πολυμήχανος, ούτε έχει την πίστη της Πηνελόπης του.

Δεν μεταμφιέζεται σε ζητιάνο, αλλά μεταμορφώνεται σε τέτοιον.

Δεν σκοτώνει τους μνηστήρες, αλλά τον σκοτώνουν αυτοί που επιβουλεύθηκαν το βασίλειο του...

Οι ηττημένοι έχουν ίσως μόνο την αξιοπρέπεια του επιζώντος και την ανάμνηση της αίγλης τους να τους γλυκαίνει.

Κι αν τύχει ένας στους τόσους να'χει στο αίμα του την μάχη και το πείσμα του γαϊδάρου, τότε αρματώνεται ξανά και ξεκινά τ'απολεσθέντα να ανακτήσει.

Πιο θαρραλέος απ'τον νικητή ο ηττημένος, αρκεί τα όπλα να μην παραδώσει.

Take Me... (The very moment I see your smile It was like heaven to me)

Take me 

Take me to your darkest room 

Close all the windows and bolt all the doors 

From the first moment I heard your voice 

I'll be in darkness no more 

Take me to your most barren desert 

A thousand miles from the nearest sea 

The very moment I see your smile 

It was like heaven to me 

There's not a mountain too rocky to climb 

No desert to barren to cross 

Darling if you were to show me a sign 

Of love I could bear your loss 

Take me to Siberia 

The coldest weather of any wintertime 

And it would be just like spring in California 

As long as I knew you were mine

χωρις τελείες

σ'αγάπησα με μιαν ανάσα

απ'την αρχή

μονομιάς σε κλείδωσα μέσα μου

κι ήξερα απ'την πρώτη στιγμή οτι εσύ είσαι η πατρίδα μου

ενα κορίτσι μ'ανάκατα απ'τον αέρα μαλλιά

μ'ενα χαμόγελο που δρόσισε την έρημο μου

με μια νεότητα που'χα ξεχάσει οτι κάποτε κατείχα

με δάχτυλα τρεμάμενα παραδωμένα στην αμηχανία της έλξης

που άλλαζαν σταθμούς στο ράδιο πριν ακουστεί η πρώτη νότα

μπήκα μαζί σου στ'αυτοκίνητο

δήθεν πως ήξερα εγώ τον δρόμο

μα απ'την αρχή εσύ οδηγούσες

κι εγώ πρόθυμα τα βήματα σου έψαχνα ν'ακολουθώ

κι ύστερα στην θάλασσα σ'εβλεπα να χάνεσαι 

κι ονειρεύομουν τα δάχτυλα μου να περπατούν το σώμα σου

και οι φωνές των φίλων που μ'απεύθυναν τον λόγο έσβηναν

και του περίγυρου η βουή σίγαζε

και προσπαθούσα την καρδιά μου να ησυχάσω

και την ανάσα μου ν'αφήσω να εκπνεύσει

και τα μάτια μου να μην προδώσουν την απόλυτη μου παράδοση

κι όταν δήθεν τυχαία -ώρα μετά- σε αγγιξα κι αποτόλμησα ν'αναζητήσω το βλέμμα σου

κι εσύ μέσα στον πανικό τραβήχτηκες κι ύστερα έφυγες ζητώντας μου συγγνώμη ενοχικά

ήξερα πως η πρόταση αυτή ξεκίνησε με κεφαλαίο γράμμα

και πως στο έπος μας που ακολουθούσε δεν θα 'βαζα τελεία

κι άρχισα να γράφω για σένα ασταμάτητα

γράμματα ποιήματα κι επιστολές

να γράφω σενάρια, να γράφω όνειρα, να γράφω την λέξη ευτυχία στο μυαλό μου

χωρίς τελείες

χωρίς ανάσες

χωρίς κόμματα και στίξη

με μια μονάχα ανάσα 

απ΄την αρχή μέχρι το τέλος

δίχως τέλος

δίχως τελείες

κι ακόμα γράφω

ασταμάτητα

μες το μυαλό μου 

την λέξη ελπίδα τώρα

πως θα γυρίσεις 

και θα γράψω κι άλλα όνειρα

κι άλλα σενάρια

κι άλλες σελίδες γεμάτες ευτυχία

πως θα διαβάσεις μέσα σου

και μέσα μου θα δεις τα όνειρα που περιμένουν να ξυπνήσουν

και πως βαραίνει ο λόγος μου όταν σου γράφω -δίχως τελείες-

οτι η ζωή αξίζει μόνο για να σε περιμένω

Κατ'απαίτηση

Λαχταρώ ν'αντικρύζω την μορφή σου στο ημίφως.

Να χαζεύω τα μαλλιά σου να χαϊδεύουν τους ώμους σου.

Να μεθάω με τ'άρωμα σου.

Να ριγώ στο χάδι σου και να τρέμω όταν σ'αγγίζω.

Λαχταρώ μια ζωή μαζί σου.

Λαχταρώ να σε κάνω ευτυχισμένη.

Να φιλώ τα χείλη σου.

Να ακούω το γέλιο σου.

Να χαζεύω και να τα χάνω στην θέα του χαμόγελου σου.

Να ξυπνάω κάθε πρωί και να αντικρύζω τι σημαίνει έρωτας.

Να κοιμάμαι κάθε βράδυ και να μυρίζω τον έρωτα σου.

Να ζω μαζί σου.

Να κλαίω στο πλάι σου.

Να γελάω στην αγκαλιά σου.

Να αγκαλιάζω την θλίψη σου.

Να ησυχάζω τους φόβους σου.

Να μοιράζομαι την χαρά σου.

Να παίρνω τον πόνο σου.

Λαχταρώ να ακούσω μες τον ύπνο μου την πόρτα να ανοίγει.

Κι ύστερα τους ψίθυρους των σεντονιών και την φωνή σου να μ'ησυχάζει...

Λαχταρώ να γυρίσεις

Να μ'αγκαλιάσεις ξανά

Να μου πεις οτι εδώ ανήκεις

Λαχταρώ να πεθάνω γερασμένη στο πλάι σου

ή να πεθάνω από έρωτα για σένα.

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει....

η απόφαση

Όταν μου το πεις, συλλάβισε το.

Να μου το πεις αργά και καθαρά

γιατί ό,τι κι αν διαλέξεις, όποια τρία γράμματα αποφασίσεις,

θα μπουν σφραγίδα στη ζωή μου.

The end of hope

Δεν έχουν μείνει λέξεις

Ούτε ικεσίες άλλες

Δεν ελπίζω πια και δεν προσμένω.

Δεν σκέφτομαι, δεν ζητάω

Ζω από φόβο να πεθάνω

Δεν ανοίγω την πόρτα μου

Ούτε αναζητώ παρέα

Δεν προσπαθώ να εξηγήσω 

Η να βρω τις αιτίες

Διασπώ το άτομο μου

Σε χιλιάδες μόρια

Και χωρίζω-μαι