12.3.14

Το κενό


Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, έλεγε ο ποιητής... 
Στο κενό εξαϋλώνεσαι λέω εγώ. 
Πέφτεις σ'αυτό και σε ρουφάει σαν δίνη, σε μουδιάζει και σε διαμελίζει... 
Σε περιστρέφει σαν τις σβούρες που έπαιζες όταν ήσουν παιδί, γύρω απ'τον εαυτό σου, γύρω απ'τους γύρω σου, γύρω απο το κέντρο του. 
Σε στριφογυρίζει γύρω απ'τον άξονα σου μέχρι να ζαλιστείς τόσο που θα παραδώσεις το σώμα σου ξέπνωο και μελανιασμένο. 
Σε αδειάζει, σε σκορπάει, σε διαλύει. Το κενό υπάρχει για να πέφτουμε μέσα του λέω εγώ.. Σαν το ποντίκι που αποκεφάλισες.. Αυτό που πιάστηκε στην παγίδα σου και έκλαιγε που δε μπορούσε να ξεφύγει. 
Το κενό είναι η δική σου φάκα.. Θα βγεις ή θα πεθάνεις απο συναισθηματική ασιτία;

2 σχόλια:

  1. Ως προς το τελευταίο ερώτημα, είναι στο χέρι σου; Μπορείς να βγεις από το κενό μόνος / μόνη; (Γιατί το κενό είναι τόσο δυσκολότερο από το να πιάνεις πάτο... στο κενό, ούτε τον εαυτό σου διαθέτεις. Και όχι, ο χρόνος από μόνος του, δεν είναι η απάντηση, είναι απλά το πλαίσιο για να γίνει ό,τι είναι να γίνει - ή όχι.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όπως και να'χει, πρέπει να θες, να το χρειάζεσαι να βγεις απ'το κενό. Κι αν το θες, να το τολμήσεις, να το προσπαθήσεις, να το παλέψεις όπως μπορείς καλύτερα. Είτε μόνος (-η), είτε με όποιον (-α) (-ους) τέλοσπάντων αποφασίσεις οτι θες μαζί σου στην μάχη (αν τον-την-τους θες και αν διατίθενται να το κάνουν αυτό μαζί σου βέβαια)... Το αν ή το πότε θα τα καταφέρεις είναι μια άλλη υπόθεση που ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε νομίζω. Άλλωστε, τι μπορούμε; Απλά ρίσκα πέρνουμε, άλλα μελετημένα και άλλα όχι και ελπίζουμε να αποδώσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή