χωρις τελείες

σ'αγάπησα με μιαν ανάσα

απ'την αρχή

μονομιάς σε κλείδωσα μέσα μου

κι ήξερα απ'την πρώτη στιγμή οτι εσύ είσαι η πατρίδα μου

ενα κορίτσι μ'ανάκατα απ'τον αέρα μαλλιά

μ'ενα χαμόγελο που δρόσισε την έρημο μου

με μια νεότητα που'χα ξεχάσει οτι κάποτε κατείχα

με δάχτυλα τρεμάμενα παραδωμένα στην αμηχανία της έλξης

που άλλαζαν σταθμούς στο ράδιο πριν ακουστεί η πρώτη νότα

μπήκα μαζί σου στ'αυτοκίνητο

δήθεν πως ήξερα εγώ τον δρόμο

μα απ'την αρχή εσύ οδηγούσες

κι εγώ πρόθυμα τα βήματα σου έψαχνα ν'ακολουθώ

κι ύστερα στην θάλασσα σ'εβλεπα να χάνεσαι 

κι ονειρεύομουν τα δάχτυλα μου να περπατούν το σώμα σου

και οι φωνές των φίλων που μ'απεύθυναν τον λόγο έσβηναν

και του περίγυρου η βουή σίγαζε

και προσπαθούσα την καρδιά μου να ησυχάσω

και την ανάσα μου ν'αφήσω να εκπνεύσει

και τα μάτια μου να μην προδώσουν την απόλυτη μου παράδοση

κι όταν δήθεν τυχαία -ώρα μετά- σε αγγιξα κι αποτόλμησα ν'αναζητήσω το βλέμμα σου

κι εσύ μέσα στον πανικό τραβήχτηκες κι ύστερα έφυγες ζητώντας μου συγγνώμη ενοχικά

ήξερα πως η πρόταση αυτή ξεκίνησε με κεφαλαίο γράμμα

και πως στο έπος μας που ακολουθούσε δεν θα 'βαζα τελεία

κι άρχισα να γράφω για σένα ασταμάτητα

γράμματα ποιήματα κι επιστολές

να γράφω σενάρια, να γράφω όνειρα, να γράφω την λέξη ευτυχία στο μυαλό μου

χωρίς τελείες

χωρίς ανάσες

χωρίς κόμματα και στίξη

με μια μονάχα ανάσα 

απ΄την αρχή μέχρι το τέλος

δίχως τέλος

δίχως τελείες

κι ακόμα γράφω

ασταμάτητα

μες το μυαλό μου 

την λέξη ελπίδα τώρα

πως θα γυρίσεις 

και θα γράψω κι άλλα όνειρα

κι άλλα σενάρια

κι άλλες σελίδες γεμάτες ευτυχία

πως θα διαβάσεις μέσα σου

και μέσα μου θα δεις τα όνειρα που περιμένουν να ξυπνήσουν

και πως βαραίνει ο λόγος μου όταν σου γράφω -δίχως τελείες-

οτι η ζωή αξίζει μόνο για να σε περιμένω