Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, έλεγε ο ποιητής...
Στο κενό εξαϋλώνεσαι λέω εγώ.
Πέφτεις σ'αυτό και σε ρουφάει σαν δίνη, σε μουδιάζει και σε διαμελίζει...
Σε περιστρέφει σαν τις σβούρες που έπαιζες όταν ήσουν παιδί, γύρω απ'τον εαυτό σου, γύρω απ'τους γύρω σου, γύρω απο το κέντρο του.
Σε στριφογυρίζει γύρω απ'τον άξονα σου μέχρι να ζαλιστείς τόσο που θα παραδώσεις το σώμα σου ξέπνωο και μελανιασμένο.
Σε αδειάζει, σε σκορπάει, σε διαλύει. Το κενό υπάρχει για να πέφτουμε μέσα του λέω εγώ.. Σαν το ποντίκι που αποκεφάλισες.. Αυτό που πιάστηκε στην παγίδα σου και έκλαιγε που δε μπορούσε να ξεφύγει.
Το κενό είναι η δική σου φάκα.. Θα βγεις ή θα πεθάνεις απο συναισθηματική ασιτία;
