Βυθίζομαι...
Πιάνω ξανά μολύβια να ξεχυθεί το μαύρο… να γεμίσει το χαρτί.
Μια θλίψη πλημμυρίζει τον καμβά κι απλώνεται σ’ ολόκληρο το εγώ μου….
Πόσο χρήσιμος θα 'ταν ένας θεός τώρα…
Πόσο χρήσιμη μια ελπίδα…
Κάτι να πιστέψω σθεναρά, κάτι για να ελπίζω….
Μια κίνηση, ένα νεύμα, μια κουβέντα…
Θα ήταν πιο εύκολα σε μια άλλη αγκαλιά, σε μια αγκαλιά άλλου γένους.
Γένους αρσενικού, γένους ισχυρού.
Όλα στο μυαλό μου είναι…
Εκεί είναι το φταίξιμο.
Στο μυαλό και τα μολύβια μου…
Στην εμμονή τους να’ ναι πάντα μαύρα…
Ίσως γιατί δεν ξέρω να δουλεύω με χρώματα…
Τα φοβάμαι τα χρώματα…
Για αυτό μ’ αρέσουν και τα film noir…
Δε με τρομάζουν…
Άσχημη συνήθεια η απουσία χρωμάτων
Συνηθίζει το μάτι...
Επιλέγει να βλέπει μόνο το άσπρο ή το μαύρο…
Ποτέ και τα δύο μαζί.
Ή το μαύρο ή το άσπρο.
Ο συνδυασμός τρομάζει…
Αποδεικνύει ότι υπάρχει κι άλλο χρώμα…
Και τα χρώματα με τρομάζουν…
Για αυτό προτιμώ τα film noir…
24.09.07
22:10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου